Recensie ‘De vloek van het orakel’

Kassandra kan de toekomst zien, maar niemand gelooft de profetieën die ze verkondigt. Ze kan de schone Helena, die haar stad in oorlog zal storten, totaal niet uitstaan. Toch heeft ze haar nodig om het gruwelijke lot van de stad te voorkomen. Wat eerst een verbond uit noodzaak is, groeit al snel uit tot een onverwachte band.

Hervertellingen van Griekse mythes, ik lees ze heel erg graag. Het is een trend om vrouwen in die nieuwe versies een prominente rol en meer macht te geven. Ook ‘De vloek van het orakel’ onderzoekt de rol van vrouwen in het verloop van de Trojaanse oorlog. Fitzgerald gaat nog een stapje verder, door van deze versie een LGBTQ+ enemies to lovers te maken. Een trope die zeer minutieus met het plot verweven werd. De ontwikkeling van Kassandra is ontroerend om te zien.

‘Koningin van de onderwereld’ van deze auteur heb ik verslonden, terwijl ik ‘De vloek van het orakel’ een stuk moeilijker te verteren vond. Het verhaal op zich vond ik boeiend, de personages ook, maar het geheel ging me te traag. Het voelde telkens een beetje als een opdracht om dit boek erbij te pakken.

Kassandra lijkt aanvankelijk een onuitstaanbaar hooghartige prinses, maar blijkt enorm loyaal en zorgzaam te zijn. Niemand gelooft haar voorspellingen, zelfs haar familie niet. Toch blijft ze alles op alles zetten om hen voor hun lot te behoeden. Ook Helena is een fijn personage. Waar ze volgens de overlevering simpelweg oogverblindend mooi is, blijkt ze een pak meer in haar mars te hebben.

‘De vloek van het orakel’ verkent hoe de vrouwen van Troje langzaam maar zeker hun stem vinden. Hoe zij zouden kunnen meehelpen om een positievere uitkomst te bieden voor Troje… Als er maar naar hen geluisterd werd. Het is voor de mannen veel te makkelijk om wat ze te vertellen hebben achteloos naast zich neer te leggen.