Hoe een verhaal kan verdrinken in details

Rae is ernstig ziek. Een van de weinige dingen die ze nog kan, is naar haar zus luisteren terwijl ze voorleest uit hun favoriete boeken. Rae heeft een zwak voor de slechteriken in de verhalen. Ze gaan namelijk altijd tot het uiterste om hun doelen te bereiken. Dat is iets waar Rae de kracht niet meer voor heeft.

Dat kan veranderen wanneer ze een aantrekkelijk aanbod krijgt: door in haar favoriete boek te stappen, kan ze de magie vinden om zichzelf te genezen. Rae neemt het aanbod aan en wordt tot haar schrik wakker als de slechterik in het boek. Kunnen de schurken voor een keer de helden zijn?

‘Lang leve het kwaad’ vond ik ongelooflijk veelbelovend klinken! Ik houd namelijk van morally grey personages. Ze geven verhalen meer pit en hebben dikwijls een interessant achtergrondverhaal. Ik dook dit boek dan ook met veel nieuwsgierigheid in.

Aanvankelijk ging het goed. Rae is een boeiend personage. Ik voelde haar worstelingen en kon met haar meeleven.

Nadat ze in het boek stapte, werd mijn leeservaring echter minder positief. Er komen interessante personages en intriges aanbod, dat zeker.

Maar: de wereld waarin Rae terechtkomt, wordt met zodanig veel (onnodige) details beschreven, dat het verhaal compleet naar de achtergrond verdwijnt. De beschrijvingen van uiterlijke kenmerken, kledij, kamers, voorwerpen en materialen waren eindeloos. Ze waren zó aanwezig, dat ik me niet meer op de gebeurtenissen in het boek kon concentreren. Ik las over een verrassende plotwending, maar ook die zat jammer genoeg verstopt tussen tal van beschrijvingen die er op dat moment niet toe deden.

Hoewel het boek vele mooie thema’s belicht (de grens tussen goed en kwaad, tussen vertrouwen en verraad, de vraag of het doel de middelen heiligt en de betekenis die verhalen kunnen hebben), kwam het verhaal voor mij niet goed tot uiting door de manier waarop het geschreven is.