Lezersrecensie
Over herinneringen en het verstrijken van de tijd
Tijdens de Kristallnacht beschermt de vader van Lisavet haar voor de nazi’s door haar in een kast te verstoppen. Ze ontdekt er de tijdruimte. Dat is een bibliotheek vol herinneringen. Er lopen tijdwachters rond die bepalen welke herinneringen bewaard mogen blijven. Lisavet beseft dat zij een bepaalde versie van de geschiedenis in stand willen houden. Omdat ze dat niet fair vindt, begint ze een eigen boek. Eentje waarin ze zoveel mogelijk herinneringen probeert te bewaren. Wanneer ze verliefd wordt op tijdwachter Ernest, zet dat gebeurtenissen in gang die hun eigen leven maar ook de loop van de geschiedenis kunnen veranderen.
‘Het boek van verloren uren’ is een caleidoscopisch boek waarin twee verhaallijnen zich ontwikkelen. De eerste begint tijdens de Kristallnacht, de tweede in 1965. In de eerste volg je de avonturen van Lisabet; in de tweede die van Amelia, die een bijzonder horloge erft nadat haar oom overlijdt. Wanneer de mysterieuze Moira haar per se met raad en daad wil bijstaan, weet ze niet wat ze daarvan moet denken.
Ik had een soort historische roman verwacht, waarin de Kristallnacht en naderende oorlog een prominente rol spelen, maar doordat Lisavet in de tijdruimte verstopt zit, ‘mist’ ze de gebeurtenissen uit de echte wereld. Het verhaal was dus anders dan ik verwachtte, maar daardoor zeker niet minder goed. Het had flink wat plotwendingen en verrassingen in petto, waardoor ik het in no time uitlas.
Lisavet is een gedreven, dapper personage. Ze creëert een leven voor zichzelf in de tijdruimte, waarin ze voor onbepaalde tijd vast lijkt te zitten. Ze heeft weinig contact met anderen, maar wanneer ze zowat letterlijk op Ernest botst, ontwikkelt hun relatie zich tegen wil en dank. Dat zet een aaneenschakeling van gebeurtenissen in gang, net een reeks dominosteentjes die omvalt.
En wanneer het laatste steentje dan eindelijk valt, onthult dat een passend, krachtig einde. ‘Het boek van verloren uren’ is een mooi verhaal over het belang van liefde en familie, over het belang van verhalen en herinneringen, en over de ongrijpbaarheid van de tijd.
‘Het boek van verloren uren’ is een caleidoscopisch boek waarin twee verhaallijnen zich ontwikkelen. De eerste begint tijdens de Kristallnacht, de tweede in 1965. In de eerste volg je de avonturen van Lisabet; in de tweede die van Amelia, die een bijzonder horloge erft nadat haar oom overlijdt. Wanneer de mysterieuze Moira haar per se met raad en daad wil bijstaan, weet ze niet wat ze daarvan moet denken.
Ik had een soort historische roman verwacht, waarin de Kristallnacht en naderende oorlog een prominente rol spelen, maar doordat Lisavet in de tijdruimte verstopt zit, ‘mist’ ze de gebeurtenissen uit de echte wereld. Het verhaal was dus anders dan ik verwachtte, maar daardoor zeker niet minder goed. Het had flink wat plotwendingen en verrassingen in petto, waardoor ik het in no time uitlas.
Lisavet is een gedreven, dapper personage. Ze creëert een leven voor zichzelf in de tijdruimte, waarin ze voor onbepaalde tijd vast lijkt te zitten. Ze heeft weinig contact met anderen, maar wanneer ze zowat letterlijk op Ernest botst, ontwikkelt hun relatie zich tegen wil en dank. Dat zet een aaneenschakeling van gebeurtenissen in gang, net een reeks dominosteentjes die omvalt.
En wanneer het laatste steentje dan eindelijk valt, onthult dat een passend, krachtig einde. ‘Het boek van verloren uren’ is een mooi verhaal over het belang van liefde en familie, over het belang van verhalen en herinneringen, en over de ongrijpbaarheid van de tijd.
1
Reageer op deze recensie
