Betoverende reeks

In ‘Emily Wildes atlas der Anderlanden’ gaat het verhaal van professor Emily verder nadat ze ‘s werelds eerste feeënencylopedie schreef. Haar volgende onderzoeksproject is een kaart van de feeënrijken maken. Ze trekt naar de Alpen, waar ze meer hoopt te vinden dan enkel info voor haar atlas.

Emily is en blijft een geweldig personage: ze is briljant, nauwkeurig en erg bot op sociaal vlak. Ze heeft een hekel aan small talk en doet haar onderzoek liefst op haar manier. Wendell is op bijna alle vlakken haar tegenpool: charmant, extravert en vaak laks. Toch vormen ze een uitstekend duo.

Ook in dit tweede deel verloopt het onderzoek niet altijd van een leien dakje. Feeën zijn nu eenmaal onvoorspelbaar en hun wereld zit erg onlogisch in elkaar (voor mensen, alleszins). Emily en co worden regelmatig gedwarsboomd door boze professoren, plotse verschijningen en gevaarlijke wezens.

Het is en blijft cozy fantasy natuurlijk: het verhaal bevat voldoende wendingen en gebeurtenissen om je betoverd te houden door de feeënwereld, zonder dat het bloedstollend spannend wordt. Wat in dit genre ook helemaal niet hoeft. Ik heb er weer van genoten, al charmeerde deel één me toch net iets meer. Volgens mij grotendeels door het verrassingselement: de wereld was nieuw, het genre was voor mij nog relatief nieuw en Emily verraste me als personage enorm.

Tenslotte uit ik graag nog eens mijn bewondering voor hoe magisch mooi deze trilogie werd vormgegeven. Een setje boeken om bij weg te dromen.

Ik heb absoluut zin om in deel drie verder op pad te gaan met onze knorrige Emily.