Een zeldzame DNF

In een dystopische versie van Amerika mogen mensen niet meer spreken over verschillen in intelligentie. Studenten krijgen automatisch een diploma. Ze hoeven zich niet meer druk te maken om cijfers, toelatingsexamens of beroepskwalificaties. Pearson heeft het hier erg moeilijk mee. Ze is docent aan de universiteit en kan het niet verdragen dat haar gezag verloren gaat. Nog erger vindt ze dat het onderwijssysteem zo laks werd, dat het land ervan naar de verdoemenis gaat. Ze maakt het zichzelf lastig door zich hierover te willen uitspreken.

Ik zal het maar meteen toegeven: dit boek was voor mij een zeldzame DNF. En dat vind ik erg jammer, want het opzet van dit boek vind ik bijzonder boeiend. Sowieso behoren dystopische romans tot m’n lievelingsgenres.

Shriver schetst het beeld van een verontrustend toekomstig Amerika. Een versie die je je ergens wel als realiteit kan voorstellen. Dat kan het beklemmend maken, maar toch kon het boek me niet raken.

Volgens mij kwam dat vooral doordat het verhaal stroef las en langdradig aanvoelde. Dat de hoofdstukken ruim 100 pagina’s lang waren, hielp niet om het tempo erin te houden.

Hoofdpersonage Pearson bouwde een carrière op dankzij haar intelligentie en haar wil om ook anderen iets bij te brengen. Datzelfde wenst ze voor haar gezin. Het is zeer begrijpelijk dat het haar mateloos frustreert dat die dingen niet meer kunnen. Die frustratie maakt dat ze weinig sympathieke karaktertrekken aan de lezer kan tonen, en dat het onderwerp van intelligentie in elk gesprek de boventoon dreigt te voeren. Al geeft haar omgeving aan dat ze hiermee moet opletten.

Wellicht was het de bedoeling van Shriver om een boek te schrijven dat schuurt en wringt, en het is ook knap dat dit gelukt is, maar het verhaal hield me te weinig vast om nog langer door te zetten.

Wél heel benieuwd naar ‘We moeten het even over Kevin hebben’ van deze auteur.