Recensie ‘De appeloorlog’

In ‘De appeloorlog’ nadert het leven van de opa van de 18-jarige Filip zijn einde. Van zijn vader moet Filip nog zoveel mogelijk tijd met zijn opa doorbrengen. Hoewel de opa al jaren niet met zijn familie praat, besluit hij zich nog een laatste keer open te stellen. Hij vertelt Filip over zijn kindertijd. Zijn broer en hij moesten zich, als deel van hun opvoeding, maandenlang redden in de bossen van Oslo. Hij vertelt zelfs over de dag die het hoogtepunt van de zomer van 1914 had moeten worden.

Ik verwachtte bij het openslaan van dit boek een gelaagd, emotioneel familieverhaal te zullen ontdekken.

Ik voelde echter al snel aan dat het boek en ik geen match zouden worden. Naar mijn aanvoelen is het erg afstandelijk en feitelijk geschreven. Dat is deels te begrijpen, want de opa toont zich niet als een emotioneel iemand. Daarnaast is er nog de onwil van Filip om tijd met zijn opa door te brengen. Zijn gezondheidstoestand maakt hem eerder ongemakkelijk, hij is er wat vies van. Hij toont zich niet als een betrokken kleinzoon.

Toch maakte die schrijfstijl dat ik als lezer ook heel erg op afstand bleef. Ik moest toegeven dat het verhaal me eigenlijk koud liet en besloot het zelfs niet uit te lezen omdat het als een opdracht begon aan te voelen.

Daarnaast lag het tempo van het verhaal voor mij te laag. Zeker wanneer de belevenissen uit opa’s kindertijd aan bod komen. Die worden gedetailleerd beschreven (wat fijn kan zijn), maar het zorgt in dit geval helaas ook voor een verhaal dat vaart mist. De jeugdige energie van twee jongens in het bos kwam totaal niet over.

Ik hoorde al veel positieve reacties op dit verhaal, dus het weet zeker voldoende lezers te overtuigen en mee te slepen. Als je graag familieromans (met tijdsprongen) leest, laat je dan vooral niet tegenhouden.