Sterke dystopische klassieker

2024: de klimaatverandering en aanhoudende economische crisis hebben tot sociale chaos geleid. De inwoners van Californië kampen met watertekorten en moeten aldoor oppassen voor wanhopige armen en drugsverslaafden. De hyperempathische Lauren is 15 en woont met haar gezin in een afgeschermde community. Eens deze woonwijk onveilig wordt, slaat ook zij op de vlucht.

Lauren neemt je als verteller mee naar een zeer beangstigende versie van 2024. Watertekorten, voedseltekorten, armoede, verslaving, geweld, onveiligheid, wantrouwen, haat en gebrek aan werk en scholing vormen de nieuwe dagelijkse realiteit.

Haar vader is predikant, maar Lauren kan niet geloven in wat hij vertelt. Ze vindt bovendien dat de inwoners van haar community zich moeten voorbereiden op overleven in de wereld buiten de grenzen van de community. Iets wat voor Lauren extra moeilijk zal zijn, want ze lijdt aan hyperempathie. Ze is extreem gevoelig voor de emoties (en fysieke pijn) van anderen. In haar wereld is dat een zwakte.

Lauren bedenkt haar eigen geloof, haar eigen overtuiging. Die ontwikkelt ze doorheen het boek.

Wanneer haar community overvallen en daarmee onleefbaar wordt, slaat ze op de vlucht. Dat doet ze samen met twee van haar buren. Het groepje trekt te voet verder. Ze moeten elk moment van de dag op hun hoede zijn, houden ‘s nachts de wacht voor elkaar. Hun groep breidt zich gaandeweg uit. Gevaar loert om elke hoek. Stilaan legt de groep een bestemming voor hun tocht vast.

Ik had soms wat moeite met me inleven in het perspectief van de 15-jarige Lauren, die nogal zakelijk verslag doet van haar vlucht. Er overkomen haar en haar wijk vreselijke dingen, en hoewel ze hyperempathisch is, toont ze eigenlijk weinig emotie. Daarnaast heb ik zelf niet veel met religie, wat wel een prominente plek in het boek inneemt. Toch vond ik ‘De zaaier’ een indrukwekkend boek en wil ik graag meer lezen van Octavia E. Butler.