Recensie ‘De prins van Trots’

‘De prins van Trots’ is het vervolg op ‘De prins van Toorn’. Wil je zeker zijn dat je niet per ongeluk iets te weten komt dat je zelf nog wil ontdekken in deel één? Sla deze dan even over. Omdat ik een poging wil doen om niets te spoilen, geef ik je enkel een korte samenvatting van deel één mee.

Tweelingzussen Emilia en Vittoria zijn heksen en leven stiekem tussen de mensen in het zonnige Italië. Hun dorp wordt een pak minder onschuldig wanneer Emilia haar zus dood terugvindt in het plaatselijke klooster. Ze zal alles doen om haar vermoorde zus te wreken, ook het gebruiken van zwarte magie en het accepteren van de hulp van een van de gevreesde prinsen van Hel.

Emilia voelt zich gedwongen om een pact te sluiten met zowel de prins van Toorn als de prins van Trots. Bovendien moet ze Italië, en dus haar familie, achterlaten. Ze krijgt er een onvoorspelbaar, verraderlijk en ijskoud landschap voor in de plaats. Zal ze hier de moordenaar van haar zus vinden?

Dit zou geen romantasy-verhaal zijn als Emilia’s reisgezel, de prins van Toorn, niet tegelijkertijd ongelooflijk aantrekkelijk, duister en gevaarlijk zou zijn. En onze Emilia zit nog wel een tijdje met hem opgescheept. Regelmatig slaat de hitte dus van de pagina’s af. Alleen gebeurt dit in een nogal awkward taalgebruik. Verwoordingen zoals ‘de opening van mijn lichaam’ vind ik allesbehalve geslaagd (er zijn nog voorbeelden, maar oordeel vooral zelf). Die scènes verpesten het boek wat voor mij, hoewel het opnieuw vol uitdagingen en intriges zit.

Ik heb deel één liever gelezen dan dit boek, maar ben wel nog steeds benieuwd naar het slotdeel van deze trilogie.