Indrukwekkende, pijnlijke, prachtige roman

De titel van dit boek mag dan wel ‘Een klein leven’ zijn, maar wat een groots verhaal is en blijft dit. Ik las het drie jaar geleden voor het eerst en ben nog steeds van mijn melk.

Het verhaal gaat over vier vrienden die in en rond New York wonen. Ze leren elkaar tijdens hun studententijd kennen en blijven jarenlang vrienden. Ze weten dat Jude felle fysieke pijn doorstaat. Ze weten ook dat dat niet de enige soort pijn is die hij voelt. Over zijn verleden lost hij niet veel. Het kost Willem, zijn dierbaarste vriend, járen om stukje bij beetje te weten te komen wie Jude is, waar hij vandaan komt en wat dat vandaag de dag nog met hem doet.

‘Een klein leven’ is een 750 pagina’s dik boek. Toch is geen enkele zin – geen enkel woord, zelfs – overbodig. Het verhaal is zó hallucinant en zó krachtig, dat het me niet stoorde dat de schrijfster vaak ellenlange zinnen gebruikt en dat het boek soms erg beschrijvend is. Ik sloot de personages zodanig in mijn hart, dat ik alles over hen te weten wilde komen, hoe bikkelhard hun verhalen soms ook waren. Ik heb tijdens het lezen gelachen (soms), gehuild (regelmatig) en naar adem gehapt (vaak).

Dit meesterwerk gaat over levens die voor de toevallige passant misschien gewoontjes en klein lijken, maar dat eigenlijk allesbehalve zijn. Er zit ongelooflijk veel psychologisch inzicht in dit boek. Je kruipt als lezer vooral in de hoofden van Jude en Willem, waardoor je hun motieven, reacties, hoop en angsten leert begrijpen. Jude, dat is er eentje om nooit meer te vergeten. Het is bijzonder en zelfs zorgwekkend dat het beeld dat iemand van zichzelf heeft haaks kan staan op het beeld dat anderen van die persoon hebben. Het is even bijzonder en zorgwekkend hoe hardnekkig zo’n beeld, ondanks alles, kan zijn. Hoe bepalend en allesoverheersend het kan zijn. Hoe destructief het kan zijn.

Kort gezegd: het staat al drie jaar in mijn favorietenlijst en zal niet meer wijken.