Donker, intrigerend en aangrijpend

Ciaran en Thomas Devine worden als jonge kinderen in een pleeggezin geplaatst. Een schokgolf gaat door de Noord-Ierse gemeenschap als Ciaran bekent zijn pleegvader te hebben vermoord omdat deze zijn oudere broer misbruikte. Beide broers worden in een gesloten instelling geplaatst.

Inspecteur Serena Flanagan van de politie van Belfast was degene die hen oppakte maar heeft nooit geloof gehecht aan de bekentenis van Ciaran. Integendeel. Ze heeft altijd vermoed dat Thomas de moordenaar was maar zijn jongere broer als speelbal gebruikte om zelf strafvermindering te krijgen. Ciaran heeft nooit kunnen vergeten hoe lief en vriendelijk Serena voor hem was.

Nu komen beide broers vrij.

Thomas is haast psychotisch, kan de trauma’s uit zijn jeugd niet verwerken en terroriseert Ciaran die alles over zich heen laat komen. Om beide broers een eerlijke kans te geven in de gemeenschap, roept Paula Cunningham, hun reclasseringsambtenaar, de hulp in van Serena Flanagan.

Enkele dagen na hun vrijlating wordt Daniel Rolston, de zoon van hun pleegvader, vermoord teruggevonden. De broers Devine worden onmiddellijk verdacht. Serena wordt op de zaak gezet. Ze blijft ervan overtuigd dat Ciaran niet schuldig was aan de eerste moord en evenmin aan deze.

Maar een van beiden is schuldig. Een van hen houdt de andere de hand boven het hoofd. Maar wie?

Stuart Neville is een onbekende in Nederland en Vlaanderen maar zeker niet in de rest van de wereld. Zijn vierdelige reeks met Jack Lennon als hoofdpersonage kaapte verschillende prijzen en nominaties weg. Tot op heden werden deze nog niet vertaald in het Nederlands. Het bloed kruipt (2015) is zijn eerste boek in de nieuwe reeks met Serena Flanagan en ook het eerste dat een Nederlandstalige uitgave kent. Inmiddels werd ook nummer twee So say the fallen gepubliceerd.

Het bloed kruipt mag met recht en reden een psychologische thriller genoemd worden. Bij sommige scènes tussen de broers Devine komen de haartjes recht op je armen, niet omdat ze bloederig of schokkend zijn, maar door hun diepgaande interactie, door de intense karaktertekening. Neville beheerst de gouden regel voor auteurs, ‘show don’t tell’, tot in de puntjes. Je voelt de angst van Ciaran, de psychopathie van Thomas, de interne strijd van Serena Flanagan. Zelfs in het hartbrekende einde van het verhaal laat Neville de lezer zelf invullen wie uiteindelijk de schuldige is. Dat is een kunstgreep die nog niet velen hem hebben voorgedaan zonder een wrang gevoel van ‘dit verhaal is niet af’ op te roepen.

Het bloed kruipt is boeiend, duister en tegelijkertijd aangrijpend. De dialogen worden kort gehouden. Beschrijvingen worden alleen gegeven als het verhaal er om vraagt. De korte hoofdstukken en toegankelijke schrijfstijl maken van Het bloed kruipt een vlot leesbaar boek dat niemand onberoerd laat en nog wel even nawerkt, lang nadat je het met een zucht hebt dichtgeslagen.