Breathless

Ik hou van boeken over eerste liefde. Zulke verhalen voeren me terug in de tijd. Naar hoe het was. Een fijn gevoel. De titel van dit boek verwijst naar de film “A bout de souffle” (die van Jean Seberg een wereldster maakte). Het hoofdpersonage in Ademloos, Claudine (kort ‘Claude’), bekijkt die oude zwart-wit film wanneer ze zich alleen en verlaten voelt. Ze zit letterlijk op een eiland, afgesloten van al haar vriendinnen en van haar oude leven. Ze realiseert zich dat niets in haar leven ooit nog zal worden zoals het was. Ze spiegelt zich aan Jean Seberg en kopieert zelfs haar kapsel.

Maar zoals zo vaak is crisis het begin van vernieuwing. Claude ontpopt zich tot een lieve, sterke jonge vrouw die een steun is voor haar diep gekwetste moeder en die voor het eerst begrijpt wat verliefd zijn inhoudt en hoe dat je de adem beneemt. Heerlijk! Zodra ze voet aan land zet op het eiland zat ik helemaal in het verhaal, mee op het eiland en in het hoofd en hart van Claudine. Ik had nog nooit iets van Jennifer Niven gelezen, maar na Ademloos zal ik waarschijnlijk haar andere titels ook een kans geven. Ze heeft een toffe en vlotte stijl, al is die wel iets moeilijker qua leesniveau dan sommige andere YA auteurs, je moet goed bij de les blijven om alles te kunnen volgen.

Haar boy crush heet Jeremiah, laat zich Miah noemen en is een leuke kerel met behoorlijk wat bagage. Hij brengt flink wat peper in het boek. Door zijn ogen komt de schoonheid van het eiland tot leven. Door wat hij over zichzelf aan Claude vertelt begrijp je als lezer waarom de plek waar je jezelf bevindt ook mee bepaalt hoe je in het leven staat. Hoe je je voelt. Door zijn ogen kijk je ook anders naar de persoon van Claude en dat vond ik fijn, dat je haar zo door zijn ogen kon zien.

De andere personages zoals de beste vriendin (Sas), de papa met een zware midlifecrisis, de genereuze tante Addy en haar verdronken-voor-altijd-twaalfjarige-zoon worden mooi beschreven, maar spelen eigenlijk geen grote rol in het boek. Het gaat om Claude, haar mama en Jeremiah Crew, haar eerste liefde. Hij noemt haar altijd plagend “Captain”, want hij is haar crew (grijns).

Ik beoordeel een boek altijd naar hoe ik het qua stijl, inhoud en gevoel ervoer. Ademloos vond ik echt heel goed wat de stijl en de inhoud betrof. Op gevoelsgebied had ik toch een net iets mindere “cosy read” dan bij sommige andere boeken uit dit genre, zoals bv. Liefdesbrieven aan de sterren (Ava Dellaira) of De zon is ook een ster (Nicola Yoon). Vandaar vier sterren.