Aandoenlijk en aangrijpend

Ik las veel goede boeken deze zomer en "Leed en lief" was daar zeker één van. Vooral de personages Martha en Patrick kropen onder mijn huid. Ik zeg altijd dat echte liefde alles overwint, Patrick gelooft daar ook in. Martha is een wat apart personage, soms vond ik haar echt aandoenlijk, dan weer een onuitstaanbaar iemand, maar gaandeweg leerde ik haar te accepteren om wie ze is. Wie haar liefheeft is net zo. Ik denk dan aan haar zus Ingrid en haar grote liefde Patrick, maar ook haar pa en ma.

Personages zijn één ding, de sfeer en gezelligheid tellen ook mee als ik een boek lees op mijn zomerse terras. Op dat vlak vond ik de roman een tikkeltje lager scoren dan andere in het genre. Hoewel ik Londen als locatie voor een verhaal altijd heerlijk vind (ik kom er zó graag) miste ik bij Mason 's roman toch wat de sfeer en de gezelligheid van deze wereldstad.

Harper Collins, de uitgever, schrijft op de achterflap dat Mason beter is dan Rooney. Wel, Mason is heel goed, maar ik vind Sally Rooney beter. De schrijfstijl van Mason is trager, wat niet betekent dat je ooit wil stoppen met lezen. Dit boek is gewoon een dikke aanrader voor iedereen die graag verhalen leest over relaties tussen mensen en hun vrienden en familie. En toevallig lees ik niets liever dan dat.

Wat echt bleef hangen bij mij, was de manier waarop Meg Mason de aandoening - - van Martha beschrijft. Dat en het eindeloze liefdevolle geduld van Patrick voor zijn Martha. Die twee zaken lieten een diepe indruk op me na en daarom zal ik me deze personages blijven herinneren. Wie het boek leest, zal begrijpen waarom ik daar die twee verbindingstekentjes heb geplaatst, haha! Al bij al een heel mooi boek dus.