Misschien lag het aan mij...

"Ath'vacii bezwoeren dat ze voor de tweede keer geboren waren, maar zonder ademhaling en hartslag en een eeuwigheid van hetzelfde tot hun beschikking was er maar één benaming voor wat ze werkelijk waren: morsdood." ~ p35.

Wat een enorm onbevredigend einde!!! Net niet spannend genoeg om echt een cliffhanger te noemen, maar absoluut niet afsluitend genoeg om met een fijn gevoel weg te leggen... Enorm frustrerend, hahaha

"De hel is losgebarsten, heren, en u verkeert nog steeds in dromenland, onder het genot van een roesje gruis." ~ p200.

In dit tweede deel van de Bloedwetten serie leven mens en Ath'vacii inmiddels naast elkaar.
De angst die er eens was is zo goed als verdwenen en het bloedpulver heeft de neuzen van de gewone burger inmiddels ook gevonden. Onze grote vriend Eisenwoud is nog even irritant al dan niet irritanter als in het eerste deel en weet de Bloedwet in zijn voordeel te gebruiken, maar niemand had kunnen voorspellen wat het pulver bij het volk zou losmaken. Roan staat machteloos in strijd samen met zijn staaljager, en zet alles op alles om het juiste doen.
Ik weet niet of het aan mij ligt of aan het verhaal, maar dit tweede deel wist mij minder te raken dan het eerste deel. Daar waar het eerste deel mij nog tot het puntje van mijn stoel wist te trekken had ik nu moeite om mijn aandacht bij het lezen te houden. Het verhaal zit goed in elkaar en behoud zijn kwaliteit in vergelijking tot het vorige boek, echter duurde het dit keer zeker 200 pagina's voor ik er weer in volle vaart in zat. Wellicht lagen mijn verwachting anders en hoopte ik op meer spanning. Wat ik uiteindelijk gelukkig ook kreeg, daar niet van! Pff... er zat dit keer een scene in, waarvan als ik er aan terug denk ik nog kippenvel krijg.

"Een verstandig persoon zou zijn wraakzucht wegstoppen en koesteren tot zich een beter moment aandiende. Maar zijn verstand had hem verlaten op het moment dat hij het minster vrijliet." ~ p291

Dat Sophia Drenth kan schrijven is absoluut bewezen, en nogmaals: zeer waarschijnlijk ligt het dit keer echt aan mij, maar ik heb niet het 5 sterren gevoel zoals ik bij het eerste boek had, ondanks dat het verhaal mij absoluut intrigeert en ik ook zeer zeker verder wil lezen zodra deel 3 uit is. Dit is dan ook absoluut geen negatieve recensie, want ik raad jullie nog steeds aan dit boek te lezen, maar na het eerste deel ligt de lat zo hoog dat het gewoon moeilijk is denk ik om het te overtreffen. Wel ligt er absoluut een belofte in de verhaallijn om te kunnen knallen in het derde deel!