Een boek wat mij meteen opviel !

Zelf werkzaam in de ouderenzorg komt het begrip ‘ voltooid leven’ wel eens voorbij. Hoewel het een puur fictief verhaal is zijn er toch wel momenten in het verhaal die zo uit de praktijk geplukt lijken te zijn. Het is een verhaal met een lach en een traan, een verhaal wat je raakt.

In het voorwoord hoopt de auteur met dit verhaal “een bijdrage te kunnen leveren aan de maatschappelijke discussie die er is rond het onderwerp ” voltooid leven”. Het centrale thema van dit boek, in de betekenis van een zelf gekozen dood van mensen die niet uitzichtloos en ondragelijk lijden, maar menen dat het leven hen niets meer kan bieden en daarmee als voltooid wordt ervaren”.

In dit verhaal maken we kennis met Anna en Paul. Twee oude mensen die wonen in een verpleeghuis. Ze staan voor de vraag of ze toe zijn aan vrijwillige euthanasie. Het beleid van de instelling is om iedere bewoner een folder te geven en een kort gesprek over de mogelijkheid om uit het leven te stappen. Dat dit gesprek voor Anna viel op haar vijfennegentigste verjaardag was een beetje cru en confronterend. Na het gesprek neemt Anna zich voor om iedere dag zichzelf te vragen of ze haar leven voltooid vindt. Naast haar dagelijkse zelfreflectie ontmoet ze Paul die ondanks, of mede door , zijn ongeneeslijke ziekte die zelfde vraag heeft. Er volgen ontmoetingen tussen beiden waarin ze terugkijken op hun leven en vooruit kijken. Hierdoor verandert de antwoord op hun levensvraag voortdurend omdat ze juist door die gesprekken inzicht krijgen op het hoe en wat en ze groeien dichter naar elkaar toe. Uiteindelijk komt de antwoord op hun vraag uit onverwachte hoek. Onverwacht en definitief.

Ondanks dat de beschrijving hierboven en het onderwerp heel beladen is is het verhaal op een luchtige toon neergezet. Er is genoeg ruimte voor humor en dat maakt het dat het verhaal realistisch overkomt en er stukjes herkenning inzitten. Zoals de gemiddelde verblijfsduur in een verpleeghuis die is in de laatste jaren steeds korter is omdat mensen steeds slechter binnen komen en het omgaan met de zorgvragers in sommige situaties door de verzorging. Hier en daar wordt de plank goed raak geslagen. Je zou soms bijna vergeten dat het puur fictief is. De fictie blijkt uiteraard uit het feit dat de aangeboden vrijwillige euthanasie in het verhaal in de praktijk niet aan de orde is en alleen voor het verhaal verzonnen om het thema kracht bij te zetten. Dat is zeker gelukt.

Een mooi verhaal waarbij de karakters van Anna en Paul goed zijn uitgewerkt. Een verhaal wat je in één zucht uitleest omdat je als lezer net als de hoofdpersonages antwoord wilt op die ene vraag ” wanneer is een leven een voltooid leven? ”