Lezersrecensie
Nog meer waardering voor de film
The Godfather trilogie is een filmreeks die ik vele malen heb bekeken. Met name de eerste twee delen spreken tot de verdeling en bieden vele memorabele scènes en citaten. Lang geleden, misschien zelfs voor ik de films zag, las ik het boek van Mario Puzo al eens. Met de films in mijn geheugen gegrift, leek het me leuk om dit boek nog eens te lezen.
Voor de liefhebbers van de film: het is opvallend hoe zeer de film de verhaallijn in het boek volgt. De start met de bruiloft van Carlo Rizzi en Connie Corleone, filmbaas Jack Woltz en het hoofd van zijn favoriete paard Khartoum en de moordaanslagen op 'Don' Vito Corleone en 'De Turk' Sollozzo en inspecteur McCluskey komen rechtstreeks uit het boek. Vele citaten die memorabel zijn geworden, komen eveneens uit de pen van Puzo.
Toch mist het boek het epische van de film. In de film wordt veel meer grandeur gegeven door de geweldige soundtrack van Nino Rota, maar ook doordat de sterke cast van destijds overigens niet eens zo bekende acteurs het verhaal met aanzienlijk minder woorden kon vertellen (en dat in films van 3 uur). Puzo heeft veel tekst nodig voor iets dat acteurs als Brando met één blik of gebaar duidelijk kunnen maken.
Verschil in stijl zit ook in de taal. Zie bijvoorbeeld deze beschrijving die een bakker van zijn dochter geeft: 'Die dochter van hem was nogal een hete. Hij had een keer gezien hoe zij met haar bolle billen tegen Enzo's geslachtsdelen heen en weer wreef, toen de knecht zich achter haar drong om de toonbankmanden met warme broden te vullen. Als hij niet oppaste, verdween vandaag of morgen het hete brood van die vrijbuiter in haar oven, overdacht Nazorine.' Laten we zeggen dat stilisme niet aan Rota besteed is. Verder besteedt hij een groot deel van het boek aan een irrelevant verhaal over het grote lid van Santino Corleone en de wijde ingang van zijn minnares, waar zelfs operatieve maatregelen worden getroffen. Begrijpelijk dat hier in de film nauwelijks aandacht aan wordt besteed. Hetzelfde geldt voor het zijplot rond zanger in verval Johnny Fontane.
Is het allemaal kommer en kwel? Dat niet. Delen van het boek lezen vlot door en het coming of age verhaal van Michael Corleone is zeker interessant. Daarbij is het op dit moment wat lastiger te beoordelen hoe het verrassingseffect van scènes is, gezien mijn kennis van het verhaal.
Francis Ford Coppola was zelf niet zo enthousiast over het boek. Al lezende, kun je dit slechts beamen. Het boek had een paarhonderd pagina's korter gekund en de literaire kwaliteit is ver te zoeken. Het is des te indrukwekkend dat hij films van dit kaliber op dit boek heeft kunnen baseren. Ondanks dat het boek minder van kwaliteit is verdient Mario Puzo als bedenker van dit verhaal én als mede scenarioschrijver toch wat credits.
Voor de liefhebbers van de film: het is opvallend hoe zeer de film de verhaallijn in het boek volgt. De start met de bruiloft van Carlo Rizzi en Connie Corleone, filmbaas Jack Woltz en het hoofd van zijn favoriete paard Khartoum en de moordaanslagen op 'Don' Vito Corleone en 'De Turk' Sollozzo en inspecteur McCluskey komen rechtstreeks uit het boek. Vele citaten die memorabel zijn geworden, komen eveneens uit de pen van Puzo.
Toch mist het boek het epische van de film. In de film wordt veel meer grandeur gegeven door de geweldige soundtrack van Nino Rota, maar ook doordat de sterke cast van destijds overigens niet eens zo bekende acteurs het verhaal met aanzienlijk minder woorden kon vertellen (en dat in films van 3 uur). Puzo heeft veel tekst nodig voor iets dat acteurs als Brando met één blik of gebaar duidelijk kunnen maken.
Verschil in stijl zit ook in de taal. Zie bijvoorbeeld deze beschrijving die een bakker van zijn dochter geeft: 'Die dochter van hem was nogal een hete. Hij had een keer gezien hoe zij met haar bolle billen tegen Enzo's geslachtsdelen heen en weer wreef, toen de knecht zich achter haar drong om de toonbankmanden met warme broden te vullen. Als hij niet oppaste, verdween vandaag of morgen het hete brood van die vrijbuiter in haar oven, overdacht Nazorine.' Laten we zeggen dat stilisme niet aan Rota besteed is. Verder besteedt hij een groot deel van het boek aan een irrelevant verhaal over het grote lid van Santino Corleone en de wijde ingang van zijn minnares, waar zelfs operatieve maatregelen worden getroffen. Begrijpelijk dat hier in de film nauwelijks aandacht aan wordt besteed. Hetzelfde geldt voor het zijplot rond zanger in verval Johnny Fontane.
Is het allemaal kommer en kwel? Dat niet. Delen van het boek lezen vlot door en het coming of age verhaal van Michael Corleone is zeker interessant. Daarbij is het op dit moment wat lastiger te beoordelen hoe het verrassingseffect van scènes is, gezien mijn kennis van het verhaal.
Francis Ford Coppola was zelf niet zo enthousiast over het boek. Al lezende, kun je dit slechts beamen. Het boek had een paarhonderd pagina's korter gekund en de literaire kwaliteit is ver te zoeken. Het is des te indrukwekkend dat hij films van dit kaliber op dit boek heeft kunnen baseren. Ondanks dat het boek minder van kwaliteit is verdient Mario Puzo als bedenker van dit verhaal én als mede scenarioschrijver toch wat credits.
1
Reageer op deze recensie
