Lezersrecensie
Nieuw favoriet, review bevat spoilers onderaan
Dit was niet mijn eerste kennismaking met ACOTAR maar wel de eerste keer dat ik het zelf las. De vorige keer heb ik naar het Engelse luisterboek geluisterd. Jennifer Ikeda vertelt dit overigens erg goed. Met stemmen voor alle personages en veel emotie. Hierdoor werd ik de eerste keer volledig opgeslokt door het verhaal van Ferah. Zij gaf het verhaal zoveel meer emotie. En sommige wat langdradige stukken van het verhaal hadden dat ook wel echt nodig.
Ferah is het belangrijkste hoofdpersonages en je volgt gedurende het boek haar perspectief. Het boek heeft een sterk begin. Je leert over de muur die de mensen van de feeën onderscheiden. De familie Archeron leeft in barre omstandigheden waardoor Ferah gedwongen wordt om te jagen voor eten op tafel. Dit leidt tot de gebeurtenis die het verhaal op gang brengt. De gebeurtenis waardoor Ferah gedwongen wordt om naar het feeënrijk te gaan en haar familie achter te laten.
Hoewel het verhaal interessant begint vindt er rond het midden wel een dipje plaats. Het verhaal wordt iets te langdradig en er gebeuren dingen waarvan je afvraagt wat het belang is in het verhaal. Soms kom je hier pas aan het einde van het boek achter. Dus mocht je dit punt bereiken tijdens het lezen probeer er doorheen te lezen, het einde is het zeker waard. Ik vond de laatste hoofdstukken van het boek namelijk enorm spannend en veel vragen worden beantwoord.
Her en der lees ik dat Sara J Maas ooit heeft gezegd dat het verhaal is ontstaan als een her vertelling van Belle en het Beest. Hiermee moet je het absoluut niet vergelijken. Het heeft namelijk vrij weinig weg van Belle en het Beest. De vergelijking gaat namelijk niet verder dan het begin van het boek en de aanwezigheid van de ‘'ziekte’'. Laat deze vergelijking dus los en geniet van het verhaal zoals het is.
Het eerste deel is voor mij niet het sterkste deel van de trilogie. Maar het geeft wel een goede bodem voor alles wat nog komt in het 2e en 3e deel. Het krijgt van mij 4 sterren omdat ik het verhaal niet los kon laten en meteen door wilde met het lezen van het 2e deel. Een sterk einde kan vaak veel goed maken, dat zie je ook weer bij dit boek.
-------------------- SPOILERS HIERNA -----------------------
Eerlijk waar, mijn favoriete personages uit de ACOTAR trilogie komen of heel weinig of nog niet voor in dit deel. Ik ben nooit fan geweest van Tamlin, iets klopt gewoon niet aan hem. Waarschijnlijk komt het door zijn temperament en bazige gedrag, daar kan ik nooit zo goed tegen. Of misschien komt het wel door de vloek. Daardoor voelen al zijn lieve gebaren en goede intenties opeens zo nep. Hij werd tenslotte enorm door Lucien gepushed om een goede band te krijgen met Ferah. Het is vrij onduidelijk waarom Tamlin eigenlijk voor Ferah valt. Door bepaalde gebeurtenissen merk je dat Ferah langzaam anders gaat denken over Tamlin. Maar andersom komt het een soort van uit de lucht vallen. Opeens moet Ferah op haar hoede zijn omdat hij sterke gevoelens voor haar heeft tijdens Calanmai. Nu ik erover nadenk weet ik eigenlijk niet eens of ik gelezen heb waarom hij opeens als een blok voor haar gevallen is. Heeft hij dit ooit laten weten???
En dan hebben we nog Lucien. Lucien was nog een twijfel geval. Hij lijkt steeds vriendelijker te worden, maar toch doet hij Ferah tekort tegen het einde van het verhaal. En misschien zijn het wel zijn persoonlijke problemen die hem in de weg staan, want daar lijkt hij er nogal veel van te hebben. Het zou mij niet eens verbazen als hij Ferah opzettelijk niet heeft geholpen met The Suriel zodat Tamlin als een held zou overkomen toen hij haar moest redden.
Ik weet nog dat ik aan het einde van het eerst deel Rhysand echt niet kon uitstaan na alles wat er gebeurd is sinds zijn introductie in het verhaal. Ik was gewoon blind voor de goede intenties die achter zijn gedrag zaten. Wel ging ik hem minder haten na zijn kleine breackdown bij Ferah in de cel, maar ik mocht hem nog steeds niet. Uch, maar hoe ik anders over hem ging denken gedurende het 2e deel.
En dan hebben we natuurlijk nog Ferah. Ze lijkt een sterke onafhankelijke jonge vrouw te zijn aan het begin van het verhaal, en gelukkig aan het einde ook weer. Maar in het midden van het boek is ze opeens zo softie met alleen maar verven en rondhangen in de spring court. Het past gewoon niet bij de avontuurlijke en brutale trekjes die ze in het begin van het verhaal laat zien.
Hoewel Nesta maar kort in dit boek voorkomt wil ik toch alvast zeggen dat ze een van mijn favoriete karakters is. Waarschijnlijk omdat we op elkaar lijken qua persoonlijkheid. Maar je leert haar pas echt kennen in de andere delen.
Ferah is het belangrijkste hoofdpersonages en je volgt gedurende het boek haar perspectief. Het boek heeft een sterk begin. Je leert over de muur die de mensen van de feeën onderscheiden. De familie Archeron leeft in barre omstandigheden waardoor Ferah gedwongen wordt om te jagen voor eten op tafel. Dit leidt tot de gebeurtenis die het verhaal op gang brengt. De gebeurtenis waardoor Ferah gedwongen wordt om naar het feeënrijk te gaan en haar familie achter te laten.
Hoewel het verhaal interessant begint vindt er rond het midden wel een dipje plaats. Het verhaal wordt iets te langdradig en er gebeuren dingen waarvan je afvraagt wat het belang is in het verhaal. Soms kom je hier pas aan het einde van het boek achter. Dus mocht je dit punt bereiken tijdens het lezen probeer er doorheen te lezen, het einde is het zeker waard. Ik vond de laatste hoofdstukken van het boek namelijk enorm spannend en veel vragen worden beantwoord.
Her en der lees ik dat Sara J Maas ooit heeft gezegd dat het verhaal is ontstaan als een her vertelling van Belle en het Beest. Hiermee moet je het absoluut niet vergelijken. Het heeft namelijk vrij weinig weg van Belle en het Beest. De vergelijking gaat namelijk niet verder dan het begin van het boek en de aanwezigheid van de ‘'ziekte’'. Laat deze vergelijking dus los en geniet van het verhaal zoals het is.
Het eerste deel is voor mij niet het sterkste deel van de trilogie. Maar het geeft wel een goede bodem voor alles wat nog komt in het 2e en 3e deel. Het krijgt van mij 4 sterren omdat ik het verhaal niet los kon laten en meteen door wilde met het lezen van het 2e deel. Een sterk einde kan vaak veel goed maken, dat zie je ook weer bij dit boek.
-------------------- SPOILERS HIERNA -----------------------
Eerlijk waar, mijn favoriete personages uit de ACOTAR trilogie komen of heel weinig of nog niet voor in dit deel. Ik ben nooit fan geweest van Tamlin, iets klopt gewoon niet aan hem. Waarschijnlijk komt het door zijn temperament en bazige gedrag, daar kan ik nooit zo goed tegen. Of misschien komt het wel door de vloek. Daardoor voelen al zijn lieve gebaren en goede intenties opeens zo nep. Hij werd tenslotte enorm door Lucien gepushed om een goede band te krijgen met Ferah. Het is vrij onduidelijk waarom Tamlin eigenlijk voor Ferah valt. Door bepaalde gebeurtenissen merk je dat Ferah langzaam anders gaat denken over Tamlin. Maar andersom komt het een soort van uit de lucht vallen. Opeens moet Ferah op haar hoede zijn omdat hij sterke gevoelens voor haar heeft tijdens Calanmai. Nu ik erover nadenk weet ik eigenlijk niet eens of ik gelezen heb waarom hij opeens als een blok voor haar gevallen is. Heeft hij dit ooit laten weten???
En dan hebben we nog Lucien. Lucien was nog een twijfel geval. Hij lijkt steeds vriendelijker te worden, maar toch doet hij Ferah tekort tegen het einde van het verhaal. En misschien zijn het wel zijn persoonlijke problemen die hem in de weg staan, want daar lijkt hij er nogal veel van te hebben. Het zou mij niet eens verbazen als hij Ferah opzettelijk niet heeft geholpen met The Suriel zodat Tamlin als een held zou overkomen toen hij haar moest redden.
Ik weet nog dat ik aan het einde van het eerst deel Rhysand echt niet kon uitstaan na alles wat er gebeurd is sinds zijn introductie in het verhaal. Ik was gewoon blind voor de goede intenties die achter zijn gedrag zaten. Wel ging ik hem minder haten na zijn kleine breackdown bij Ferah in de cel, maar ik mocht hem nog steeds niet. Uch, maar hoe ik anders over hem ging denken gedurende het 2e deel.
En dan hebben we natuurlijk nog Ferah. Ze lijkt een sterke onafhankelijke jonge vrouw te zijn aan het begin van het verhaal, en gelukkig aan het einde ook weer. Maar in het midden van het boek is ze opeens zo softie met alleen maar verven en rondhangen in de spring court. Het past gewoon niet bij de avontuurlijke en brutale trekjes die ze in het begin van het verhaal laat zien.
Hoewel Nesta maar kort in dit boek voorkomt wil ik toch alvast zeggen dat ze een van mijn favoriete karakters is. Waarschijnlijk omdat we op elkaar lijken qua persoonlijkheid. Maar je leert haar pas echt kennen in de andere delen.
1
Reageer op deze recensie
