Lezersrecensie
Het wonderbaarlijke overleven
Dit boek is onder verschillende titels in Nederland verschenen, maar dankt vooral bekendheid aan de verfilming The Pianist in 2002 door Roman Polanski. Onder deze titel is het boek het bekendst.
Het boek is een autobiografisch werk van de Joodse pianist Wladyslaw Szpilman. Hij heeft dit boek direct na WOII geschreven. Het geeft meer inzicht in de verschrikkingen aan het begin van de oorlog en de oorlog in Oost-Europa. Iets dat bij mij toch minder bekend is. Het boek start met een voorwoord van zijn zoon; geschreven in de jaren '90: de eerste keer dat dit boek in Duitsland wordt uitgebracht. In Polen werd het al net na de oorlog gepubliceerd, maar vrij snel uit circulatie genomen door toenmalige bevelhebbers.
Szpilman is geen schrijver; hierdoor vond ik het intensiever lezen. Het boek is een feitenrelaas; er is weinig emotie. Ook geen oordeel. Het is een beschrijving van zijn jaren in de oorlog. Ik zal niet teveel weggeven van het verhaal. Het start bij de eerste oorlogsdreiging in Polen. Gaandeweg zie je de maatregelen toenemen. Ze wonen in een Joodse getto in Warschau. Steeds meer mensen worden gedwongen in de getto's te leven. En steeds weer vindt er een nieuwe scheiding van mensen plaats: je mag blijven of je moet weg. Warschau (Polen) is het experiment, wat later elders in Europa wordt toegepast. Szpilman ontsnapt bij toeval aan de trein naar een vernietigingskamp. De rest van zijn familie zit wel in die trein. Een ontluisterend gegeven met de kennis van nu, maar ook met de kennis van toen. Eén broer en zus melden zich vrijwillig bij de trein om met de familie mee te gaan. Met behulp van het Poolse verzet vindt hij onderdak. De goedheid, slechtheid (de meeste mensen deugen?) en overlevingsdrang toont zich op dat moment bij hem en alle andere mensen die in het boek worden opgevoerd.Toeval en geluk speelt ook een grote rol. Met dank aan een Duitse officier (die zich schaamt voor het Duitse regime) overleeft hij de oorlog.
Het nawoord is een tekst van de Duitse officier. Hij overleeft de oorlog niet. De brieven aan het thuisfront vormen de basis van het nawoord. Vervolgens sluit het boek a met een essay van Wolf Bierman. Hierin staat de nodige achtergrondinformatie over diverse personages. Het geeft antwoord op bepaalde passages.
Dit type feitenrelaas hakt er bij in; het gaat je voorstellingsvermogen te boven. Dit kan niet gebeurd zijn, maar het is werkelijkheid.
Het boek is een autobiografisch werk van de Joodse pianist Wladyslaw Szpilman. Hij heeft dit boek direct na WOII geschreven. Het geeft meer inzicht in de verschrikkingen aan het begin van de oorlog en de oorlog in Oost-Europa. Iets dat bij mij toch minder bekend is. Het boek start met een voorwoord van zijn zoon; geschreven in de jaren '90: de eerste keer dat dit boek in Duitsland wordt uitgebracht. In Polen werd het al net na de oorlog gepubliceerd, maar vrij snel uit circulatie genomen door toenmalige bevelhebbers.
Szpilman is geen schrijver; hierdoor vond ik het intensiever lezen. Het boek is een feitenrelaas; er is weinig emotie. Ook geen oordeel. Het is een beschrijving van zijn jaren in de oorlog. Ik zal niet teveel weggeven van het verhaal. Het start bij de eerste oorlogsdreiging in Polen. Gaandeweg zie je de maatregelen toenemen. Ze wonen in een Joodse getto in Warschau. Steeds meer mensen worden gedwongen in de getto's te leven. En steeds weer vindt er een nieuwe scheiding van mensen plaats: je mag blijven of je moet weg. Warschau (Polen) is het experiment, wat later elders in Europa wordt toegepast. Szpilman ontsnapt bij toeval aan de trein naar een vernietigingskamp. De rest van zijn familie zit wel in die trein. Een ontluisterend gegeven met de kennis van nu, maar ook met de kennis van toen. Eén broer en zus melden zich vrijwillig bij de trein om met de familie mee te gaan. Met behulp van het Poolse verzet vindt hij onderdak. De goedheid, slechtheid (de meeste mensen deugen?) en overlevingsdrang toont zich op dat moment bij hem en alle andere mensen die in het boek worden opgevoerd.Toeval en geluk speelt ook een grote rol. Met dank aan een Duitse officier (die zich schaamt voor het Duitse regime) overleeft hij de oorlog.
Het nawoord is een tekst van de Duitse officier. Hij overleeft de oorlog niet. De brieven aan het thuisfront vormen de basis van het nawoord. Vervolgens sluit het boek a met een essay van Wolf Bierman. Hierin staat de nodige achtergrondinformatie over diverse personages. Het geeft antwoord op bepaalde passages.
Dit type feitenrelaas hakt er bij in; het gaat je voorstellingsvermogen te boven. Dit kan niet gebeurd zijn, maar het is werkelijkheid.
2
Reageer op deze recensie
