Lezersrecensie
14 Jaar in het torentje
De schrijvers Ron Fresen en Wilma Borgman zijn ervaren politiek verslaggevers. Jarenlang hebben zij Rutte (en andere politici) gevolgd en verslag gedaan van debatten, congressen, werkbezoeken en persconferenties. In de 14 jaar dat Mark Rutte minister president was, is veel gebeurd, maar het bleef nooit echt hangen aan ‘teflon’- Mark. In dit boek blikken zij terug op 14 jaar Rutte. Enigszins tot hun eigen verwondering vragen zij zich af of zij hem echt hebben leren kennen. Zij vragen zich af met welke persoonlijke talenten hij het premierschap heeft vormgegeven en het verschil tussen Rutte voor én achter de schermen. Hiervoor hebben zij met 12 (voormalig) politici gesproken, die nauw met hem hebben samengewerkt (en zijn kwaliteiten waarderen). Het is nadrukkelijk geen boek over zijn politieke erfenis, maar een inkijk in Mark Ruttes werkwijze: Het raadsel Rutte.
Het boek start met het epifane moment, zoals Mark Rutte het zelf noemt. In een epifaan moment besluit hij om niet verder te gaan als lijsttrekker van de VVD. Ron Fresen, zonder het zelf te weten, was bij dat moment. Dat is de start van het boek. De beide schrijvers blikken terug op de aanloop: van de wandelgangen over de onmin tussen de partijen tot het daadwerkelijk klappen van de coalitie tot Ruttes epifane moment. Hiermee wordt ook een eerste strategie onthuld; het gebruiken van een moeilijk woord wat iedereen moet opzoeken, waardoor de aandacht wordt afgeleid. Niet zijn aftreden zelf stond centraal, maar vooral hoe en wanneer hij tot dit besluit gekomen was.
In het laatste hoofdstuk geven zij hier zelf nog een heel andere reflectie op: is het epifane moment niet strak geregisseerd om naar de NAVO te kunnen gaan?
In 16 hoofdstukken worden we meegenomen in de beschouwingen van 12 politici verdeeld over meerdere coalities. Tussen de inleidende en afsluitende hoofdstukken in staat per hoofdstuk een kwaliteit centraal. Dit wordt ondersteund met anekdotes en ervaringen van de 12 geïnterviewden. Als liefhebber van (hoe werkt) politiek (echt) geeft het boek een inkijk in de Haagse wereld. Er wordt het nodige onthuld over de werkwijze van de voormalig premier en over het hebben van control en over het vasthouden aan gewoonten. Dit geldt voor (bijna) alles: terugkerende afspraken, geen wijzigingen in ruimtes, elk jaar dezelfde vakanties. Al 30 jaar met een vriend naar New York, naar hetzelfde (simpele) hotel, dezelfde kamers, hetzelfde ochtendritueel, dezelfde eetadresjes en elk jaar min of meer hetzelfde programma.
Centraal staat in het boek hoe Mark Rutte mensen aan zich bindt en aan elkaar verbindt. Een absolute kwaliteit van hem en er wordt vanuit verschillende kanten beschouwd (en beoordeeld) hoe hij dit doet. Ook interessant gezien zijn nieuwe baan. Hij zal niet weer een biografie over Chopin lezen tijdens een debat. Daarnaast gaat het over zijn voorkomen, hoe hij is en hoe hij overkomt :
“Ja, Rutte heeft altijd een appeltje-met-een-hap-eruit in zijn hand. Maar hij neemt die hap zelden voor de camera’s, want hij weet hoe dodelijk het beeld kan zijn van een etende politicus.”
Zijn opvliegendheid is in de wandelgangen bekend, maar publiekelijk is er weinig aandacht voor geweest. Er komen ook voorbeelden voorbij hoe hij spontaan overkomt, maar wat wat minder spontaan blijkt. Hij weet informatie snel te verwerken en die (nieuwe) informatie spontaan over te brengen. Oppositieleiders geven ook aan hoe zij hebben geprobeerd dit te doorbreken in het debat.
Het is een vlot geschreven boek. De hoofdstukken zijn kort. En binnen de hoofdstukken wisselen beschrijvingen van gebeurtenissen elkaar af, telkens ondersteund met materiaal van de geïnterviewden. Het blijft hierdoor verhalend. Er zijn voldoende ‘juicy’ details (hoe Hugo de Jonge Rob Jetten paait met havermelk en hipsterbier). Het boek is kort na de verkiezingen uitgebracht en onder tijdsdruk tot stand gekomen. Een kritiekpuntje: zoals in de recensie hierboven ook aangehaald, worden sommige gebeurtenissen verschillende keren herhaald. Dit boek had nog iets scherper geredigeerd mogen worden.
Uiteindelijk geeft dit boek niet alleen een inkijk in hoe Mark Rutte werkt; het zegt tegelijkertijd ook heel veel over de geïnterviewden en over ‘Den Haag’. Het geeft een inkijk in wat is ‘echt’ of is het toch geregisseerd? Genieten als je de politiek volgt; ook als je zelf anders stemt.
Het boek start met het epifane moment, zoals Mark Rutte het zelf noemt. In een epifaan moment besluit hij om niet verder te gaan als lijsttrekker van de VVD. Ron Fresen, zonder het zelf te weten, was bij dat moment. Dat is de start van het boek. De beide schrijvers blikken terug op de aanloop: van de wandelgangen over de onmin tussen de partijen tot het daadwerkelijk klappen van de coalitie tot Ruttes epifane moment. Hiermee wordt ook een eerste strategie onthuld; het gebruiken van een moeilijk woord wat iedereen moet opzoeken, waardoor de aandacht wordt afgeleid. Niet zijn aftreden zelf stond centraal, maar vooral hoe en wanneer hij tot dit besluit gekomen was.
In het laatste hoofdstuk geven zij hier zelf nog een heel andere reflectie op: is het epifane moment niet strak geregisseerd om naar de NAVO te kunnen gaan?
In 16 hoofdstukken worden we meegenomen in de beschouwingen van 12 politici verdeeld over meerdere coalities. Tussen de inleidende en afsluitende hoofdstukken in staat per hoofdstuk een kwaliteit centraal. Dit wordt ondersteund met anekdotes en ervaringen van de 12 geïnterviewden. Als liefhebber van (hoe werkt) politiek (echt) geeft het boek een inkijk in de Haagse wereld. Er wordt het nodige onthuld over de werkwijze van de voormalig premier en over het hebben van control en over het vasthouden aan gewoonten. Dit geldt voor (bijna) alles: terugkerende afspraken, geen wijzigingen in ruimtes, elk jaar dezelfde vakanties. Al 30 jaar met een vriend naar New York, naar hetzelfde (simpele) hotel, dezelfde kamers, hetzelfde ochtendritueel, dezelfde eetadresjes en elk jaar min of meer hetzelfde programma.
Centraal staat in het boek hoe Mark Rutte mensen aan zich bindt en aan elkaar verbindt. Een absolute kwaliteit van hem en er wordt vanuit verschillende kanten beschouwd (en beoordeeld) hoe hij dit doet. Ook interessant gezien zijn nieuwe baan. Hij zal niet weer een biografie over Chopin lezen tijdens een debat. Daarnaast gaat het over zijn voorkomen, hoe hij is en hoe hij overkomt :
“Ja, Rutte heeft altijd een appeltje-met-een-hap-eruit in zijn hand. Maar hij neemt die hap zelden voor de camera’s, want hij weet hoe dodelijk het beeld kan zijn van een etende politicus.”
Zijn opvliegendheid is in de wandelgangen bekend, maar publiekelijk is er weinig aandacht voor geweest. Er komen ook voorbeelden voorbij hoe hij spontaan overkomt, maar wat wat minder spontaan blijkt. Hij weet informatie snel te verwerken en die (nieuwe) informatie spontaan over te brengen. Oppositieleiders geven ook aan hoe zij hebben geprobeerd dit te doorbreken in het debat.
Het is een vlot geschreven boek. De hoofdstukken zijn kort. En binnen de hoofdstukken wisselen beschrijvingen van gebeurtenissen elkaar af, telkens ondersteund met materiaal van de geïnterviewden. Het blijft hierdoor verhalend. Er zijn voldoende ‘juicy’ details (hoe Hugo de Jonge Rob Jetten paait met havermelk en hipsterbier). Het boek is kort na de verkiezingen uitgebracht en onder tijdsdruk tot stand gekomen. Een kritiekpuntje: zoals in de recensie hierboven ook aangehaald, worden sommige gebeurtenissen verschillende keren herhaald. Dit boek had nog iets scherper geredigeerd mogen worden.
Uiteindelijk geeft dit boek niet alleen een inkijk in hoe Mark Rutte werkt; het zegt tegelijkertijd ook heel veel over de geïnterviewden en over ‘Den Haag’. Het geeft een inkijk in wat is ‘echt’ of is het toch geregisseerd? Genieten als je de politiek volgt; ook als je zelf anders stemt.
1
Reageer op deze recensie
