Läckberg in de herhaalmodus

Na een pauze van een aantal jaar keren Erika Falck & Patrik Hedström terug in het 10e deel in de Fjällbäcka serie.

Heks is weer een herkenbare echte Läckberg, Een makkelijk toegankelijke schrijfstijl, de Zweedse westkust rond Tanumshede en een rol voor het verleden. Elementen die steeds terugkeren. Toch ligt hier ook mijn aard van kritiek. Läckberg vernieuwt zich niet en voert steeds het zelfde kunstje op. Wat wel anders is, is dan weer geen vooruitgang. Liefst 688 pagina's zijn gebruikt om het verhaal te vertellen. En dat hadden er zo maar 200 minder kunnen zijn. Herhalingen en breedvoerige vertellingen voegen weinig toe aan het verhaal. Ook het actuele onderwerp van de vluchtelingenproblematiek (wat in Zweden veel groter is dan bv Nederland)lijkt een poging om een maatschappelijk geëngageerde boodschap in het verhaal op te nemen maar komt wat gekunsteld over.

Geen slecht boek hoor, maar de Wow factor heeft het niet meer. De formule is wat sleets, De echte spanning van de auteur om wat nieuws te creëren lijkt weg. Het dilemma voor de auteur is, bedien ik die hele grote groep fans met weer een volgend deel meer van het zelfde. Of parkeer ik mijn protegees en ga ik eens wat geheel nieuws doen.