Lezersrecensie
Dit boek is de definitie van waarom literatuur belangrijk is.
4,5/5
LONDEN. 1840. Arthur raakt gefascineerd door het oude Mesopotamië, in het bijzonder door het epische Gilgamesj-gedicht.
TURKIJE. 2014. De 10-jarige Narin moet samen met haar oma vluchten voor het nakende gevaar van IS.
LONDEN. 2018. Zaleekhah vindt troost in haar onderzoek naar rivieren. Ze woont op het water en komt daardoor in aanraking met een bijzondere, oude taal.
De drie buitenstaanders zijn door de eeuwen heen verbonden met elkaar door water, want “Water bewaart alle herinneringen. Het zijn de mensen die vergeten.”
‘Er stromen rivieren in de lucht’ is een boek dat ver uit mijn comfortzone ligt, maar de lovende recensies trokken me over de schreef om het nieuwste verhaal van Elif Shafak op te pakken en te lezen. En ik heb er absoluut geen spijt van. Dit boek is de definitie van waarom literatuur belangrijk is.
Shafak geeft in deze briljante historische roman namelijk een stem aan mensen die we vergeten zijn en een stem aan mensen die we nooit hebben gekend. Ze brengt een stuk geschiedenis weer naar de oppervlakte en ze vertelt een deel van het heden, een deel dat zich in dezelfde wereld als de onze afspeelt, maar toch mijlenver weg lijkt. De verhaallijn van de 10-jarige Narin is aangrijpend en hoe verder het verhaal vordert, hoe meer ik als lezer ook besefte hoe actueel haar verhaal is. Dit boek toont hoe je met een fictief verhaal actuele ver-van-ons-bed-thema’s toch tastbaar kunt maken. Shafak bezit de kracht om je als lezer te laten nadenken.
Aan het begin van het boek was ik voornamelijk gefascineerd door het verhaal van Arthur. Zijn ontdekkingen in de negentiende eeuw hadden me volledig in de ban. Ook de verhaallijn van Zaleekhah verliep organisch en had een meerwaarde in het grotere geheel. Maar het duurde langer vooraleer ik met haar een connectie had.
Desalniettemin zijn deze personages stuk voor stuk doordacht en met de grootste zorg ontstaan, dat merk je aan alles. Shafak maakt aan het einde van haar boek duidelijk hoe haar research haar verhaal heeft vormgegeven - en je kunt niet anders dan bewonderen hoe zij over alles heeft nagedacht.
Ik bewonder auteurs zoals Shafak die hun pen opnemen om iets te betekenen. Ze bewijst met dit verhaal wat de kracht van literatuur is.
LONDEN. 1840. Arthur raakt gefascineerd door het oude Mesopotamië, in het bijzonder door het epische Gilgamesj-gedicht.
TURKIJE. 2014. De 10-jarige Narin moet samen met haar oma vluchten voor het nakende gevaar van IS.
LONDEN. 2018. Zaleekhah vindt troost in haar onderzoek naar rivieren. Ze woont op het water en komt daardoor in aanraking met een bijzondere, oude taal.
De drie buitenstaanders zijn door de eeuwen heen verbonden met elkaar door water, want “Water bewaart alle herinneringen. Het zijn de mensen die vergeten.”
‘Er stromen rivieren in de lucht’ is een boek dat ver uit mijn comfortzone ligt, maar de lovende recensies trokken me over de schreef om het nieuwste verhaal van Elif Shafak op te pakken en te lezen. En ik heb er absoluut geen spijt van. Dit boek is de definitie van waarom literatuur belangrijk is.
Shafak geeft in deze briljante historische roman namelijk een stem aan mensen die we vergeten zijn en een stem aan mensen die we nooit hebben gekend. Ze brengt een stuk geschiedenis weer naar de oppervlakte en ze vertelt een deel van het heden, een deel dat zich in dezelfde wereld als de onze afspeelt, maar toch mijlenver weg lijkt. De verhaallijn van de 10-jarige Narin is aangrijpend en hoe verder het verhaal vordert, hoe meer ik als lezer ook besefte hoe actueel haar verhaal is. Dit boek toont hoe je met een fictief verhaal actuele ver-van-ons-bed-thema’s toch tastbaar kunt maken. Shafak bezit de kracht om je als lezer te laten nadenken.
Aan het begin van het boek was ik voornamelijk gefascineerd door het verhaal van Arthur. Zijn ontdekkingen in de negentiende eeuw hadden me volledig in de ban. Ook de verhaallijn van Zaleekhah verliep organisch en had een meerwaarde in het grotere geheel. Maar het duurde langer vooraleer ik met haar een connectie had.
Desalniettemin zijn deze personages stuk voor stuk doordacht en met de grootste zorg ontstaan, dat merk je aan alles. Shafak maakt aan het einde van haar boek duidelijk hoe haar research haar verhaal heeft vormgegeven - en je kunt niet anders dan bewonderen hoe zij over alles heeft nagedacht.
Ik bewonder auteurs zoals Shafak die hun pen opnemen om iets te betekenen. Ze bewijst met dit verhaal wat de kracht van literatuur is.
4
Reageer op deze recensie
