Dramatisch verhaal

M. De zoon van de eeuw beschrijft in 800+ pagina’s 6 jaar uit het leven van Mussolini, van 1919 tot en met 1924. Dit zijn de jaren dat Mussolini aan de macht komt.

Op basis van de mooie cover, de lovende recensies en de eerste circa 5 bladzijden verwachtte ik veel van het boek. In die eerste bladzijden lijkt het namelijk alsof Mussolini het woord neemt en gaat vertellen wat er gebeurd is. Helaas is dit niet zo.

Na de eerste bladzijden gaat het boek verder in een (voor mij) dramatische schrijfstijl. Letterlijk, want er is nog al wat drama rond het aan de macht komen van Mussolini en dat zie je terug in de schrijfstijl. Maar helaas ook figuurlijk.

Waarom? Te lange zinnen, opsommingen met daarin weer uitweidingen, zinnen waarin woorden (lijken te) missen, te veel plaatsen en personages. Het verhaal is erg lastig te volgen als je niet uit Italië komt en/of weinig kennis hebt van Italië in die tijd en de rol in de eerste wereldoorlog. De schrijfstijl maakt dat niet beter. Door de schrijfstijl heb ik continu het gevoel dat ik een deel van de plot mis.

Af en toe staan er mooie zinnen en metaforen in het boek, maar even vaak of nog vaker slaan de metaforen nergens op en staan er niet te volgen zinnen in het boek. Erg jammer.

De 'bronnen' (krantenartikelen, telegrammen, brieven, notulen) maken het geheel veel duidelijker en zijn zeer goed te lezen. Deze opbouw van verhaal en bronnen afgewisseld vind ik dan ook goed gekozen, de bronnen geven telkens een kleine samenvatting van het voorgaande.

Het is dan ook door de bronnen dat ik het verhaal kon volgen en een idee heb gekregen van hoe Mussolini aan de macht kwam. Maar ik denk dat ik de rest van de geschiedenis naar via Wikipedia tot me neem een niet aan de (2!) vervolgdelen ga beginnen.