Lezersrecensie
Feministisch, vooruitstrevend en intelligent
Via haar eigen woorden ontmoet je Kartini. Ik vind haar wijs, een tikkeltje bijdehand, direct en omgevingsbewust. Daarnaast heeft Kartini mensenkennis en is ze in staat te reflecteren. De brieven uit dit boek vind ik als een weerspiegeling van Kartini’s innerlijk. Het mooiste element uit haar brieven vind ik dat zij haar tijd ver vooruit is.
Hoewel Kartini slechts 25 jaar oud werd, kent iedereen in Indonesië haar naam. Gevangen binnen de muren van de koloniale en patriarchale Javaanse samenleving schreef de jonge, ambitieuze Kartini aan het begin van de twintigste eeuw brieven aan Nederlandse penvrienden.
Het verhaal vangt aan met een introductie van Kartini en de reden achter het schrijven van dit boek. Dit wekte mijn interesse direct.
Hierna volgen de verschillende brieven. De brieven zijn in oud Nederlands geschreven en zijn vrij lang. Ik merk dat dit niet mijn voorkeur heeft, waardoor ik ervoor kies om het boek over een langere periode te lezen. Desalniettemin, begrijp ik de keuze voor deze versie van de Nederlandse taal in verband met behoud van de authenticiteit van de brieven.
De brieven zijn bijzonder om tot je te nemen, vooral als je bedenkt in welke tijd deze woorden op papier zijn gezet. Zo leerde ik over de geschiedenis van Indonesië: polygamie, hoofdvrouwen en de Nederlandse bezetting. In enkele brieven sluipt ongelijkheid door het verhaal heen. Kartini schreef dan ook: “Ik ben maar een Javaan.”
Kartini’s woorden zijn krachtig en lijken met zelfverzekerdheid op papier te zijn gezet. Kartini weet waar ze het over heeft, hoe ze haar vinger op de zere plek legt en bovenal kan ze zich goed uitdrukken. Diezelfde kracht gebruikt ze om voor vrouwen op te komen. Ik kan dat zo waarderen om te lezen.
Ik zou dit boek aanraden aan lezers met interesse in (koloniaal) Indonesië, vrouwenrechten en geschiedenis in het algemeen.
“”Ik kan niet” geeft den moed op. “Ik wil” stijgt der bergen top. Ik ben vol moed, vol geestdrift, houd jij dat vuur aan!”
*ik ontving dit boek als recensie-exemplaar.
Hoewel Kartini slechts 25 jaar oud werd, kent iedereen in Indonesië haar naam. Gevangen binnen de muren van de koloniale en patriarchale Javaanse samenleving schreef de jonge, ambitieuze Kartini aan het begin van de twintigste eeuw brieven aan Nederlandse penvrienden.
Het verhaal vangt aan met een introductie van Kartini en de reden achter het schrijven van dit boek. Dit wekte mijn interesse direct.
Hierna volgen de verschillende brieven. De brieven zijn in oud Nederlands geschreven en zijn vrij lang. Ik merk dat dit niet mijn voorkeur heeft, waardoor ik ervoor kies om het boek over een langere periode te lezen. Desalniettemin, begrijp ik de keuze voor deze versie van de Nederlandse taal in verband met behoud van de authenticiteit van de brieven.
De brieven zijn bijzonder om tot je te nemen, vooral als je bedenkt in welke tijd deze woorden op papier zijn gezet. Zo leerde ik over de geschiedenis van Indonesië: polygamie, hoofdvrouwen en de Nederlandse bezetting. In enkele brieven sluipt ongelijkheid door het verhaal heen. Kartini schreef dan ook: “Ik ben maar een Javaan.”
Kartini’s woorden zijn krachtig en lijken met zelfverzekerdheid op papier te zijn gezet. Kartini weet waar ze het over heeft, hoe ze haar vinger op de zere plek legt en bovenal kan ze zich goed uitdrukken. Diezelfde kracht gebruikt ze om voor vrouwen op te komen. Ik kan dat zo waarderen om te lezen.
Ik zou dit boek aanraden aan lezers met interesse in (koloniaal) Indonesië, vrouwenrechten en geschiedenis in het algemeen.
“”Ik kan niet” geeft den moed op. “Ik wil” stijgt der bergen top. Ik ben vol moed, vol geestdrift, houd jij dat vuur aan!”
*ik ontving dit boek als recensie-exemplaar.
1
Reageer op deze recensie
