Een portret van rouw vs. healing fiction in haar kinderschoenen

Dit boek is buitengewoon bijzonder. Ik vind het ongelooflijk dat Kitchen voor het eerst in 1988 werd uitgegeven. Yoshimoto en haar boek zijn de tijd ver vooruit.

De novelle Kitchen is een portret van rouw. Rouw is tijdloos, pijnlijk en in Japan ook vrij eenzaam. Het verhaal gaat over de waan waarin je leeft na verlies en over jezelf weer vinden na het verliezen van een dierbare. Het lijkt erop dat jezelf vinden voor sommigen op gelijke voet staat met de realisatie dat het leven te kort is om niet jezelf te zijn wat betreft genderidentiteit.

Ik blijf het bizar vinden om te lezen hoe men zich schaamt voor emoties: “Ik huilde keihard, waardoor ik als man geen taxi kon nemen, hoe stervenskoud het ook was.”

Met Moonlight shadow lijkt Yoshimoto (een van) de grondlegger(s) te zijn voor healing fiction zoals we het vandaag de dag kennen. Ik vond het dan ook bijzonder om dit verhaal te lezen. Het zou me niet verbazen als Kawaguchi (van Before the coffee gets cold) is geïnspireerd door Yoshimoto.