Een prachtige illustratie van het schrijven van brieven als ambacht

Dit boek is het bewijs dat dit genre mij erg goed ligt. Ik kan het vertragen, waarnemen, inzoomen op alledaagse zaken en het vinden van rust, erg waarderen.

Hatoko heeft de kantoorboekhandel van haar oma overgenomen. Ze wordt publiek schrijver. Bij het schrijven van brieven voor anderen gaat het niet alleen om woordkeuze: het juiste handschrift, ook de selectie van papier, inkt, envelop en postzegel luistert nauw. Terwijl Hatoko tal van brieven schrijft, wordt ze het middelpunt van de gemeenschap.

Voordat ik begon met lezen was ik al enthousiast. Het boek is namelijk ontzettend mooi vormgegeven.

Hatoko schrijft brieven voor mensen die zelf de woorden voor een boodschap niet kunnen vinden. Het is een soort ambacht en de hoofdpersoon neemt je hierin mee. Het verhaal gaat ook over het leven in Kamakura, tradities, verbinding en de zekere afstand die Japanners bewaren. Een combinatie van mooie onderwerpen.

Door het lezen van dit boek ben ik anders naar brieven en de Japanse taal gaan kijken. In het boek komt het versturen van brieven namelijk met een bepaalde nauwkeurigheid. Daarnaast vind ik het mooi op welke manier beleefdheid en nederigheid in brieven worden opgenomen. Het zegt veel over het onderlinge respect.

De Tsubaki-schrijfwarenwinkel laat zien dat het ontvangen van een brief, maar ook het kunnen bewaren van een handgeschreven boodschap, uniek is. Het is fijn om iets tastbaars te hebben. Ook na iemands dood.

Verwacht geen spannende verhaallijn of een giga plot. Geniet vooral van de kleine momenten en de rust.

Een aanrader voor de liefhebbers van Pottenbakken voor geluk.

*ik ontving dit boek als recensie-exemplaar. Dit heeft mijn mening niet beïnvloed.