Een memoir dat leest als een roman

Ik lees non-fictie nooit in één keer uit. Tot nu. Dit memoir leest als een roman waarin de auteur goudeerlijk is. Daarnaast is dit een invalshoek waarop het licht nodig moest worden geschenen. Zoals Visser zelf zegt: “licht uit, spot aan.”

Als Christine tijdens haar theaterstage de acteur Wieger leert kennen, valt ze voor hem en hij ook voor haar. Maar Wieger is getrouwd en blijft dat ook. Toch ontstaat er een diepe, verborgen liefde waaruit hun zoon wordt geboren. Dan wordt Wieger ziek en sterft. Christine verliest haar partner, maar is niet zijn weduwe.

Het voelt aan alsof ik een dagboek heb mogen lezen. Zo intiem en eerlijk is dit kijkje in het leven van de auteur. Haar toon “in dit dagboek” is luchtig en krachtig.

Visser vertelt in haar memoir op een fragmentarische wijze over haar grote liefde, waarbij momenten uit het verleden en heden elkaar afwisselen. Hierdoor kreeg ik een volledig beeld van hoeveel Wieger voor haar betekent, welke waarden de auteur heeft, hoe zo’n geheime liefde ont- en bestaat en hoe gemakkelijk mensen conclusies trekken.

Ik kan me voorstellen dat er negatieve reacties volgen op het hebben van een affaire, maar daar gaat dit boek niet over. Althans, natuurlijk wel. Maar het is zoveel meer. Het gaat over ware liefde, vrijheid, de onbevreesde tweede plek, verlies en (anticiperende) rouw. Bovenal is het een ode aan Wieger.

Voor wie zich afvraagt: is dit een zielig verhaal over de minnares? Nee, absoluut niet. Het gaat over uit de schaduw stappen om de plek die iemand in jouw leven inneemt te claimen.

Een van de betere memoirs die ik las. De microfoon is gegeven aan een ongehoorde stem. Ik hou ervan.

*ik ontving dit boek als recensie-exemplaar. Dit heeft mijn mening niet beïnvloedt.