Een beklijvend verhaal!

De ingewikkeldheid van het leven wordt in Waar de zon de sneeuw raakt treffend beschreven. Het onderwerp is zwaarder, maar de lessen over een nieuw begin zijn prachtig.

Philippe is vader en getrouwd. Ambre is twintig en heeft alleen hem. Wanneer ze, overweldigd door de leegte van haar bestaan, een einde aan haar leven probeert te maken, stuurt Philippe haar naar een hotel in de bergen. Daar moet ze zichzelf vinden.

Op de tweede bladzijde greep dit verhaal me al bij de keel. Dat is binnen een minuut!

In het middenstuk kabbelde het verhaal zich een beetje voort. Toen stelde ik mezelf de vraag: waar gaat dit naartoe? Het antwoord is simpel: naar tevreden zijn met jezelf. Het was geen ‘voortkabbelen’, maar een deel van het proces.

Via beeldende schrijfstijl werd ik meegenomen in de donkerste bladzijde van Ambres leven. Het is bijzonder om haar groei mee te maken, te zien dat ze mensen ontmoet bij wie ze kan thuiskomen en dat zij elkaars verleden accepteren. Ik kon niet anders dan de hoofdpersoon in mijn hart sluiten.

Dit verhaal beklijft. De thema’s zijn namelijk raak: zelfdoding, mentale littekens, het gevoel dat je niet wordt gezien, niet op jezelf vertrouwen en daardoor liever een ander als fundament van jouw leven zien. Maar ook het verschil tussen fysieke en emotionele relaties wordt sterk uitgewerkt.

Het mooiste aan dit boek vind ik de parallel die de auteur heeft getrokken tussen de zelfontwikkeling van de hoofdpersoon en de veranderende seizoenen. Van winter naar lente; van donkere gedachten naar lichtpuntjes. Daarnaast komt Ambre uit haar diepste dal in een bergachtige omgeving. Dit vind ik zo krachtig.

Voor nu blijf ik nadenken over opgekropte gevoelens en de kracht van woorden.

“Want met een mengeling van droefheid en melancholie begreep ze nu dat je beter kon treuren om al die geweldige mensen die je kwijtraakte dan ze nooit te hebben gekend.”

*ik ontving dit boek als recensie-exemplaar. Dit heeft mijn mening niet beïnvloed.