Voorspelbare en totaal ongeloofwaardige roman

Bijna iedere feelgood-lezer heeft wel een boek van Daniëlle Steel (1947) in de kast staan. De auteur is al jarenlang enorm populair en haar boeken worden overal ter wereld vertaald en verkocht. Inmiddels heeft Steel zo’n zeventig titels op haar naam staan. Verloren zoon is de nieuwste uitgave van de schrijfster en verscheen dit jaar bij uitgeverij Luitingh Sijthoff.

Peter en Michael zijn tweelingbroers. Al heel snel wordt duidelijk dat Michael altijd zijn zin wil hebben en hij lijkt het geen probleem te vinden om Peters leven op die manier te verpesten. Voor Peter is dit de reden om met zijn familie te breken en in New York te gaan wonen. Als de crisis begint en Peter zijn baan, vermogen, bezittingen en ook nog eens zijn vrouw kwijtraakt, besluit hij terug te keren naar zijn geboortedorp waar zijn broer Michael al jaren als ‘heilige’ dokter wordt gezien.

Het verhaal begint redelijk saai vanwege de uitweidingen over de economische situatie van Peter en de beursstanden in New York, maar komt in een stroomversnelling als Peter in zijn geboortedorp terugkeert. Dat lijkt iets positiefs, maar helaas is dat bij dit verhaal helaas niet het geval.

In het begin van het verhaal wordt duidelijk hoe erg Peter en Michael elkaar haten. Zelfs na het sterven van hun ouders was het haat en nijd en de twee willen elkaar het liefst nooit meer zien. Duidelijk. Als Peter in het oude vakantiehuis gaat wonen en zijn broer op een dag zijn excuses maakt, wordt alle haat in één keer overboord gegooid. Knuffel hier, knuffel daar en Peter en Michael zijn de beste vrienden. Dat is enorm ongeloofwaardig en zelfs bizar.

Michael is het goed gaan maken met Peter op aanraden van zijn vrouw Maggy. Zij had in haar jeugd, voordat ze invalide werd, kort een relatie met Peter. Ze kon het niet aanzien dat de twee broers geen contact hadden met elkaar. Op het moment dat Maggy in het verhaal komt, weet je meteen dat er iets niet klopt. Het zou flauw zijn om te zeggen wat, maar waar Michael mee bezig is, ligt er vanaf het begin heel dik bovenop. En dat wordt gedurende het verhaal bevestigd. Michael is veel te glad en de manier waarop hij met z’n vrouw omgaat, zegt voldoende over de voorspelbaarheid van het einde van het verhaal. Dat is jammer. Ook de laatste pagina’s zijn enorm voorspelbaar. Zó voorspelbaar zelfs dat je bijna geen zin meer hebt om verder te lezen. Je weet toch al hoe het eindigt. Het geeft je bijna het gevoel dat je in de maling wordt genomen, zo enorm voorspelbaar is het.

Verloren zoon is een van de vele romans van een zeer populaire schrijfster. De auteur weet altijd veel boeken te verkopen, maar de vraag is of dat te danken is aan haar naam of aan haar schrijfkwaliteiten. Verloren zoon duidt niet op werk van een geweldige auteur. Het is een enorm voorspelbaar en ongeloofwaardig verhaal dat ook nog eens enorm saai begint. Leuk voor de fans. Niks voor de echte feelgood lezers.