Klein en fijn (dag)boekje om bij de hand te hebben.

Anthony De Mello (1931-1987), ook bekend als Tony de Mello was een Indiase jezuïet en psychotherapeut en directeur van het Sadhana Instituut voor Pastorale Counseling in Poona, India. Hij schreef verschillende boeken waarvan Liefdesmeditaties zijn laatste is.

“Er is geen Jezuien die acht dagen zes uur per dag naar een andere Jezuiet luistert.”
Dat deed J. Francis Stroud s.j. wél zoals hij in het voorwoord beschrijft. Hij werd geraakt door een retraite van De Mello. Daarna deelt hij eenendertig liefdesmeditaties die veel raakvlakken hebben met verschillende teksten uit de Bijbel.
Ze worden ook door Bijbelteksten ingeleid en laten op een liefdevolle manier zien hoe men tegen de dagelijkse dingen aan kan kijken. Insprirend en hoopgevend.
Dit zou een mooi boek zijn voor een leesclub of groep mensen die graag samen over deze thema’s praten. Na het lezen blijven de teksten, die heel toegankelijk zijn, lang bij de lezer hangen en komen ze op verschillende momenten terug.
Voor mij persoonlijk las ik ze op momenten nadat ik alleen maar slecht nieuws hoorde in het journaal. Het lijkt dan bijna een sprookje als gelezen wordt Dat je niets kunt doen om gelukkig te worden omdat je dat al bent.
Het zou voor in de klas gelezen kunnen worden en dan kijken hoe men anders tegen de dagelijkse belemmeringen aankijkt. Even stil staan bij wat wel goed gaat en wat wel belangrijk is.
Melo stelt dat er maar een ding is dat ongeluk veroorzaakt, gehechtheid. Stof om over na te denken vooral als hij het voorbeeld gebruikt van iemand die van zijn eten geniet maar het ook in bepaalde situaties moet beschermen.
Melo vraagt de lezer om stil te staan bij verschillende situaties en mensen, dat is niet altijd even fijn. Maar de teksten helpen wel bij het accepteren van wat er is en het relativeren van negatieve gedachten. Een boek om ook in de tas te hebben liggen en op het moment dat het negatieve overheerst even te pakken en in te gaan lezen.
Met het risico dat er verder en verder gelezen wordt.
De schrijfstijl is heel open en toegankelijk, laat ruimte voor eigen gedachten en reflecties.
Het enige dat ik mis is schrijfruimte om deze ook op te schrijven voor ze vergaan in de waan van de dag.

Een dagboek om dagelijks te lezen en te herlezen.