Wollige dialogen en heel veel overbodige details

Perzië, een prinses, een harem, eunuchen, intriges, verraad en moord… Klinkt veelbelovend hè?

Anita Amirrezvani’s eerste boek, Dochter van Isfahan, was een bloemrijk en mooi geschreven roman over een arm meisje in het 17de eeuwse Perzië (Iran). Haar tweede boek, Prinses van Perzië, verhaalt over de crisis aan het hof van Perzië, een eeuw eerder.

Nadat sjah Tahmasp I sterft zonder een opvolger te hebben aangewezen, raakt iedereen aan het hof en in het land in verwarring en paniek. Zijn dochter, prinses Pari, heeft haar vader jarenlang als raadgeefster terzijde gestaan, maar omdat zij een vrouw is, mag ze hem niet opvolgen. Er ontstaat een politieke chaos, en uiteindelijk bestijgt een van de vele zonen, Ismail, de troon.

Eunuch Jahaver die voor prinses Pari werkt, is de ik-verteller. Zijn vader werkte ooit aan het hof en is vermoord door een andere hoveling. Tijdens Jahavers zoektocht naar de moordenaar van zijn vader, raakt hij verstrikt in de intriges rondom het overlijden van de sjah. Prinses Pari zet haar dienaar en vertrouweling namelijk in in het politieke spel, want hij heeft toegang tot bijna alle vertrekken, ook die van de haremvrouwen. Deze vrouwen spelen achter de schermen een grote rol bij het aanwijzen van de troonopvolger.
Als na zijn troonsbestijging blijkt dat Ismail een tiran is, zet Pari Jahaver weer in, maar nu om een moordcomplot te beramen tegen haar broer.

Macht, liefde, verraad en loyaliteit zijn de steekwoorden in deze roman. Amirrezvani is wel volledig doorgeschoten in haar ijver een weer mooi boek te schrijven. Prinses van Perzië barst uit zijn voegen van de wollige dialogen, overbodige details en vele namen. Ze beschrijft uitentreuren de pracht en praal van het paleis, de geuren en kleuren van de tuinen, de juwelen, kleding en mensen:
Ook andere kizilbasj werden geëerd: de Rumlu, de Shamlu, De Qajar en de Ashfar, gevolgd door de Georgiërs, de Koerden en de Circassiers. […] Daarna werden er begroetingen voorgelezen door afgevaardigden van Sultan Murad III der Ottomanen, Akbar de Grote van de Mughals, Zhu Yijun van de Ming en Abdullah Khan van de Oezbeken, de meest verheven en machtige heersers op aarde, en enkele gezanten van de leiders van de minder belangrijke christelijke koninkrijken van het westen, zoals Filips II van Spanje en Elizabeth I van Engeland, die elkaar in die periode probeerden te veslaan.

Bijzonder is dat ieder hoofdstuk ingeleid wordt door een deel uit het 11de eeuwse gedicht De Sjahnama (Boek der koningen). Dit is een fraai epos in dichtvorm, en de parallellen met het verhaal van prinses Pari spreken voor zich.

Vertaald door Sabine Mutsaers.