Recensie van deel 2 & 3: pareltjes!

Eerder verschenen op: https://roodlokjeleest.blogspot.com/2021/06/dreiging-duisternis-val-verlossing.html
De serie Shadow & Bone is onderhand verschenen op Netflix en een regelrechte hit. Na het lezen van het eerste deel van de Grisha-trilogie van Leigh Bardugo (Schim & Schaduw) was ik zelf ook verkocht, en dus haalde ik de overige delen in huis, en bekeek ik uiteraard de gefilmde versie van deze waanzinnig interessante fantasiewereld. Wat ik van de overige twee delen van de trilogie vond, lees je hieronder in mijn recensie. Let wel op, want ze kunnen eventuele spoilers bevatten voor Schim & Schaduw.




Alina en Mal zijn op de vlucht geslagen voor de Duisterling, en proberen een nieuw leven op te bouwen in een onbekend land. Hier moet Alina haar krachten als Lichtheerser verborgen houden, maar dit gaat verre van gemakkelijk en uiteindelijk moet ze toch toegeven aan haar identiteit en verleden. Het lukt ze namelijk niet om buiten het bereik van de Duisterling te blijven, en wanneer hij ontdekt waar het duo is, neemt hij ze gevangen op een schip van kapitein Sturmhond, om op zoek te gaan naar de volgende versterker. Niets is wat het lijkt wanneer de identiteit van Sturmhond ontdekt wordt, maar ook wanneer Alina worstelt met haar ontdekte en extra gaven. Het land Ravka wordt op de proef gesteld, en voor Alina wordt het een persoonlijke strijd, waarin ze belangrijke keuzes moet maken in het gebruiken van haar magische krachten, de personen voor wie ze kiest en welke gevolgen alles heeft voor de wereld waarin ze leeft.

Jeetje, wat een boeken. Om te beginnen blijf ik me meer en meer verbazen over de enorme fantasie van Leigh Bardurgo, want zij heeft absoluut een talent voor worldbuilding. De wereld van de Grisha, hun magie, de mythes en sagen, alles is diep uitgedacht en dat lees je terug. Tijdens de getailleerde vertellingen neemt de actie en leessnelheid iets af, maar het is aan de lezer of zij dit een nadeel of voordeel vinden. Ik vond het in ieder geval bijzonder om steeds meer te leren over de fantasiewereld die zij geschapen heeft. Met name deel 2 dient daarin wel echt als een overgangsboek en bouwt de spanningsboog op naar het slot, Val en Verlossing. Gelukkig diende deze afsluiter ook echt niet alleen maar als actieboek, maar ontdekt de lezer hier nog meer over de diverse karakters, worden de losse uiteinden aan elkaar geknoopt en wordt de trilogie een afgerond geheel. Wel vond ik het einde een beetje jammer. Het klopte, maar was niet mijn keuze, gezien mijn (niet-helemaal-stiekeme) fasinatie voor de meeste slechterikken, en de Duisterling vind ik toch echt wel een schoolvoorbeeld hiervan. Ik miste dan ook meer achtergrondinformatie over zijn persoonsontwikkeling.

Gelukkig zijn personages zoals Mal, Sturmhond, maar natuurlijk ook Alina, goed uitgewerkt en volledig ronde personages. Gedurende de trilogie zie ik ze ontwikkelen, leer ik over hun achtergrond en klopt hun gedrag in mijn hoofd met hun verhaal. Ook hierin is Barduro een goede schrijfster, want je ziet dat de uitwerking van de fantasie en actie in het verhaal, niet ten koste gaat van haar personages. Onderliggend aan het verhaal wordt ook duidelijk dat gebeurtenissen, maar zeker ook mensen vrijwel nooit helemaal goed of helemaal fout zijn, en dat kan ik erg waarderen. Alina is hoofdpersoon is naar mijn mening een geweldig karakter, echt menselijk, en juist haar gebreken zorgden ervoor dat ze een plekje in mijn lezershart kreeg. Onderling worden er ook mooie dynamische relaties geschapen, die echt de leeservaring naar een beter niveau brengen, en ik vond het bijzonder om te lezen hoe de bijfiguren zelfs meer lagen hadden dan in de meeste boeken.

"Ik zou naar het Kleine Paleis zijn gegaan, om daar vervolgens in de watten gelegd en verwend te worden. Ik zou eten van gouden borden en nooit moeite hoeven doen om mijn kracht te gebruiken. Het zou net zoiets voor me zijn als ademhalen, zoals het eigenlijk altijd hoorde te zijn. En uiteindelijk zou ik Keramtzin vergeten."

Helaas, zijn er wel een aantal standaardthema´s die aan bod komen in de trilogie en cliché kunnen voelen voor sommige YA-fantastieliefhebbers, zoals een ingewikkelde liefdesdriehoek. Zelf vond ik het deze keer juist minder storend dan in andere series, omdat het niet voortdurend de boventoon voert, maar juist de karakters en het plot belangrijker zijn. Bardugo weet namelijk ook de actiescènes, die met name in het laatste deel veel aan bod komen, goed te omschrijven en echt tot dienst van het verhaal te maken. De spanning was voor mij daarom hoog en ik las beide boeken dan ook rap uit.
Ondertussen houdt het daar niet op, want na de trilogie wachten nog twee andere spin-off duologieën en twee verhalenbundels die zich in dezelfde wereld afspelen, dus er valt nog genoeg te ontdekken. Na de inspiratie die Bardugo uit het oude Rusland haalde voor deze trilogie, beginnen we in de Kraaien met Amsterdam. Interessant!