Vervreemdend

Chalet 152 is een vervreemdend boek. Een verhaallijn is er nauwelijks in te ontdekken. De auteur wil een inkijkje geven in het leven van op z’n zachtst gezegd excentrieke figuren die zweverige mantrasessies en meditaties houden bij een vakantiepark. Maar vanwege het continue hak op de tak gespringen tussen onderwerpen, mensen en gebeurtenissen raakt de lezer afgeleid en kan deze het al gauw niet meer volgen.

Daar komt bij dat de karakterontwikkeling ook tekort schiet. Slechts weinig komt men écht te weten over personages die toch het hele boek een grote rol spelen. Daarom kan er van identificatie met de hoofdpersonen ook geen sprake zijn. Jammer, want één van de twee hoofdpersonen, Djoeke, lijkt ietwat autistisch maar vooral excentriek, en tijdens een kort inkijkje in zijn jeugd leren we dat hij altijd al een loser en einzelgänger was. Dit had mooi uitgewerkt kunnen worden in de roman, waardoor de lezer empathie had kunnen krijgen voor zijn daden en persoon.
Tenslotte weet de schrijfstijl ook niet te boeien; aan het begin van de roman wordt overvloedig met moeilijke, zelden gebruikte woorden en termen gestrooid, naar mate het boek vordert verbetert dit wel. Het taalgebruik is echter net als het verhaal; rommelig, fragmentarisch, verwarrend.

Jammer, het thema van het boek had zoveel mooier tot zijn recht kunnen komen als alles op een andere manier uitgewerkt was. Alleen al het aanbrengen van enige rust in het verhaal had het alvast zeker goed gedaan!