Serene rust, eenzaamheid en woordkunst

Met De pruimenpluk levert Dimitri Verhulst weer een roman af zoals we dat van hem gewend zijn: in een prachtige stijl geschreven, met heel mooie zinnen, en met een verhaal dat ons overtuigt. De thematiek in dit boek is op zich niet heel spectaculair te noemen: een man wordt verliefd op een vrouw die hem (nog) niet wil, hij gaat erachteraan. Beiden worstelen met zichzelf. Toch weet de schrijver van dit pareltje het zo te vertellen dat we het boek allerminst als clichématig ervaren. Dit doet hij door er subtiel elementen aan toe te voegen die ervoor zorgen dat het boek diepgang krijgt. Want opeens bemerkt men dat de thematiek verbreed is met thema's als eenzaamheid, begrenzing, en verraad, maar ook 'in het reine komen met jezelf', 'je staande houden in deze wereld'. Heel subtiel verweeft Verhulst die door het verhaal waardoor het verhaal meerdere lagen bevat en er zoveel meer uit te halen valt dan alleen een verhaal over een onbeantwoorde liefde.

Ondertussen is het puur genieten van de schrijfstijl. De auteur maakt kwistig gebruik van beeldspraak en literaire elementen, en schuwt daarbij niet om zwarte humor te gebruiken. Vlaamse woorden en uitspraken zijn alom vertegenwoordigd, maar die maken het geheel alleen maar beeldender. De schrijfstijl is rijk, met vele metaforen, maar niet overvloedig of uitbundig, de auteur blijft dicht bij hetgeen hij wil zeggen. Daardoor is het Verhulst toch gelukt het boekje dun te houden: less is duidelijk more. Dit moet een behoorlijke kluif zijn geweest maar het is duidelijk geslaagd, want er wordt niets te veel of te weinig gezegd. Zowel door het verhaal als de schrijfstijl straalt het geheel iets sereens uit, een soort van rust.

Wie nog niets van Verhulst las kan zeker met dit boek beginnen. Het gevolg zal zijn dat men vervolgens alle eerdere werken van deze woordkunstenaar ook wil lezen. Ook de trouwe fans die al eerdere boeken van hem lazen worden zeker niet teleurgesteld met De pruimenpluk. Lees dit fruitige hapje en geniet!