Stelt wederom niet teleur

Robbert Welagen (1981) werd bekend door eerdere boeken als Lipari, Porta Romana, Philippes middagen en Nachtwandeling. Veel van zijn werken werden reeds bekroond met prijzen en bijna alle boeken werden enthousiast ontvangen. Ook Antoinette stelt de lezer niet teleur! 

De mannelijke hoofdpersoon uit Antoinette vertelt zijn verhaal vanuit een thermaalbad in Boedapest. Hij wacht daar tevergeefs op zijn geliefde, Antoinette, of beter gezegd ex-geliefde, naar later blijkt, met wie hij heeft afgesproken. Door middel van flashbacks leren we langzaam het verhaal kennen van de liefde tussen de hoofdpersoon en Antoinette. Hoe het begon, hoe het verliep. Hoe het eindigde. Dat maakt Antoinette een kroniek van een sterk liefdesverdriet, verweven met enkele rake thema’s die Welagen verfijnd en gedoseerd door de roman verweven heeft.  

Welagens stijl is zeer zeker uniek te noemen. Hij weet het verhaal vederlicht op te schrijven, terwijl het niet de minste thema’s zijn die aan bod komen. Een ‘alledaags’ bezoekje aan het badhuis wordt op zo’n manier verteld dat men het voor zich ziet, en de tijd wordt daardoor opgerekt. Filmisch dus, je ziet het uitzicht voor je dat de hoofdpersoon heeft wanneer hij aan de badrand hangt en naar buiten kijkt over de intens groene grasmat die voor het thermaalbad ligt.  

Door de tijdswisselingen tussen heden en verleden geeft de auteur het boek een zekere spanning mee. Stukjes over het bezoek aan het bad worden afgewisseld met flashbacks naar de liefde van de hoofdpersoon voor zijn (ex)vrouw. Robbert Welagen speelt goed met tijdswisselingen en houdt hierdoor de aandacht vast. Hij brengt het verdriet om de verloren liefde duidelijk over, waardoor je het zelf bijna voelt, maar wordt nergens sentimenteel. Het komt juist zeer oprecht over.  

De poëtische taal waarvan de auteur zich bedient is ook een van de kwaliteiten van deze roman. Er worden veel metaforen gebruikt, maar ook komen opmerkelijk vaak beschrijvingen van de natuur, seizoenen en kleuren aan bod. 

“Het is gaan schemeren: de lucht is roze en de zon zakt weg achter de bomen, de haag, het hek. (…) De warmte in de lucht is afgenomen, maar de vroege avond is zacht.”

Zo weet de lezer weer even waar hij zich bevindt, in welke kleur hij de lucht ‘moet denken’ en de omgeving moet plaatsen. Dit geeft het verhaal meer kracht.  

Net als zijn eerdere boeken is Antoinette weer een pareltje. In de inmiddels ons bekende en trefzekere stijl schetst Welagen op filmische wijze het portret van de worsteling, het verdriet en de eenzaamheid van een personage, door een verhaal te vertellen dat tegelijkertijd dromerig als ontroerend genoemd kan worden.