Vreemde kostgangers

Onze lieve Heer heeft vreemde kostgangers, is een beetje in onbruik geraakte typering voor ietwat eigenaardige mensen. Die zeker opgaat voor de drie hoofdpersonen in Terug Op De Achterbank. Het nieuwe boek van Olivier Willemsen of beter gezegd novelle, het heeft namelijk maar 150 bladzijden en gaat over één gebeurtenis.

Een pas gescheiden veertiger is in een depressie geraakt. Zijn ouders, actieve zeventigers, vragen hem mee op vakantie naar Frankrijk. Na vijfentwintig jaar zit hij weer op de achterbank. Het vakantieritueel is nog hetzelfde als vroeger. Droog komisch wordt het beschreven door Willemse. ‘ “Ik lust wel een broodje,” zegt mijn vader. “We zijn nog niet eens vertrokken,” antwoordt mijn moeder. Als we wegrijden trapt mijn vader vol op de rem. Ik krijg de Triviant-doos in mijn nek. Het licht op de badkamer.’

De zoon is gedumpt door zijn vriendin. Ze vond hem een moederskindje en was niet van plan de rol van zijn moeder over te nemen. De moeder is een bedillerig type. Ze heeft haar zoon zijn leven lang gepamperd. Die bij alles wat hij doet bevestiging bij zijn ouders zoekt.
In Frankrijk probeert de veertiger te begrijpen hoe het zo is gekomen. Op halfslachtige wijze poogt hij zelfs nieuwe wegen in te slaan.

Het verhaal leest als een trein. Humoristisch. Kort en bondig beschreven. Willemse is een getalenteerd schrijver die mij aan Annie M. G. Schmidt doet denken. Ik heb dit boekje met een glimlach en soms met meer dan een glimlach gelezen. Maar ook met een beklemmend gevoel, want eigenlijk is de zoon een triest figuur. Die door zijn ouders ook nog eens Kokindje wordt genoemd. Een kokindje is een dropsoort die het ouderstel samen snoepte bij hun eerste ontmoeting. Je kan Kokindje ook lezen als: ons kind.