Lezersrecensie
De eeuwige perfectionist
Flaptekst:
Roos gelooft heilig in hard werken en doorzetten. Alles in het leven is te bereiken ,als je maar genoeg je best voor doet. Maar wanneer ze per toeval de lijst toekomstdromen terugvindt die ze als elfjarige opstelde, dringt een pijnlijk besef tot haar door: ze kan er nauwelijks iets van afstrepen.
Met een gestrande relatie, een lege spaarrekening en een biologische klok die steeds sneller lijkt te tikken, weigert Roos nog maar iets aan het toeval over te laten. Fanatiek sporten, gezond eten, budgetteren en drie dates per week… Haar nieuwe strategie om gelukkig te worden oogt waterdicht.
Tot ze gevoelens krijgt voor iemand die absoluut niet in haar plan past en ze niet meer weet wat ze moet volgen: haar plan of haar hart?
Ik keek hier zo naar uit, naar het verhaal van Roos en eindelijk was het zover. Eigenlijk zit je er meteen weer in. Het leest heel vlot, mede door de fijne schrijfstijl van Jade, daar word je gewoon blij van.
Wat ik heel leuk vind is die hele basisschool setting. Misschien omdat ik zelf kinderen op school heb dat je het je makkelijk voor kunt stellen.
Roos is een gedreven, hardwerkende vrouw. Een perfectionist. Maar eentje die zichzelf totaal voorbij loopt. Het is heel lastig om wat je in je hoofd hebt los te laten en je hart juist te volgen. Je leeft heel erg met haar mee, want het is niet gemakkelijk om zo te zijn. Ik heb haar regelmatig door elkaar willen schudden of een schop onder haar kont willen geven.
In dit deel zie je oude bekende, wat leuk is, want die rode draad gaat ook verder. Je hoeft dus nog geen afscheid te nemen van Iris, Fiona en Boaz. Er is ook een nieuw personage die een grote rol speelt, die je goed leert kennen, die je gaat begrijpen en die je toejuicht vanaf de zijlijn.
Het is vooral machteloos toekijken en hopen dat het allemaal goed komt. Maar dat moet haast wel, toch?
Het boek krijgt 4 sterren van mij, want soms stoorde ik me toch echt aan Roos. En ja, in het echte leven gaat ook niet alles in één dag voorbij maar toch. Maar verder was het gewoon genieten. En dat einde was gewoon, zucht….
Ik ben normaal niet zo van de epilogen, maar hier is het wel een mooie aanvulling. Laat dat verhaal van Boaz maar komen!
Roos gelooft heilig in hard werken en doorzetten. Alles in het leven is te bereiken ,als je maar genoeg je best voor doet. Maar wanneer ze per toeval de lijst toekomstdromen terugvindt die ze als elfjarige opstelde, dringt een pijnlijk besef tot haar door: ze kan er nauwelijks iets van afstrepen.
Met een gestrande relatie, een lege spaarrekening en een biologische klok die steeds sneller lijkt te tikken, weigert Roos nog maar iets aan het toeval over te laten. Fanatiek sporten, gezond eten, budgetteren en drie dates per week… Haar nieuwe strategie om gelukkig te worden oogt waterdicht.
Tot ze gevoelens krijgt voor iemand die absoluut niet in haar plan past en ze niet meer weet wat ze moet volgen: haar plan of haar hart?
Ik keek hier zo naar uit, naar het verhaal van Roos en eindelijk was het zover. Eigenlijk zit je er meteen weer in. Het leest heel vlot, mede door de fijne schrijfstijl van Jade, daar word je gewoon blij van.
Wat ik heel leuk vind is die hele basisschool setting. Misschien omdat ik zelf kinderen op school heb dat je het je makkelijk voor kunt stellen.
Roos is een gedreven, hardwerkende vrouw. Een perfectionist. Maar eentje die zichzelf totaal voorbij loopt. Het is heel lastig om wat je in je hoofd hebt los te laten en je hart juist te volgen. Je leeft heel erg met haar mee, want het is niet gemakkelijk om zo te zijn. Ik heb haar regelmatig door elkaar willen schudden of een schop onder haar kont willen geven.
In dit deel zie je oude bekende, wat leuk is, want die rode draad gaat ook verder. Je hoeft dus nog geen afscheid te nemen van Iris, Fiona en Boaz. Er is ook een nieuw personage die een grote rol speelt, die je goed leert kennen, die je gaat begrijpen en die je toejuicht vanaf de zijlijn.
Het is vooral machteloos toekijken en hopen dat het allemaal goed komt. Maar dat moet haast wel, toch?
Het boek krijgt 4 sterren van mij, want soms stoorde ik me toch echt aan Roos. En ja, in het echte leven gaat ook niet alles in één dag voorbij maar toch. Maar verder was het gewoon genieten. En dat einde was gewoon, zucht….
Ik ben normaal niet zo van de epilogen, maar hier is het wel een mooie aanvulling. Laat dat verhaal van Boaz maar komen!
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Elinewildelezen
Gesponsord
Als François de bewusteloze, mysterieuze Elsa aantreft, besluit hij haar te verzorgen. Geleidelijk aan geven ze hun geheimen aan elkaar bloot. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
