Oh wat een heerlijk, origineel verhaal!

Delphie is gestikt in een magnetronmaaltijd en staat nu voor de knapste man die ze ooit gezien heeft. Als ze niet al dood was, zou ze zich nu doodschamen. Maar de man glimlacht naar haar! Tot iemand de kamer binnenstormt, iets roept over een grote vergissing, en de droomachtige vreemdeling terug naar de aarde stuurt. Als Delphie vervolgens een tweede kans op leven (en liefde!) krijgt, grijpt ze die met beide handen aan. Er is echter één voorwaarde: ze moet de mysterieuze man binnen tien dagen op aarde vinden en ervoor zorgen dat hij verliefd op haar wordt.

Toen ik de flaptekst las was ik meteen nieuwsgierig. Het klinkt als een heerlijk feelgood verhaal maar dan net even anders. Want hoe vaak komt het voor dat de hoofdpersoon dood gaat in het eerste hoofdstuk?

Eigenlijk vanaf de eerste bladzijde is het al meteen grappig. Nee, het is niet grappig dat Delphie stikt, maar hoe het verhaal daar op verder borduurt. Fantastisch.

“Ik klop op de voordeur, maar dan herinner ik me dat ik de sleutels heb omdat ik hier woon.”

Een verhaal met sprankelende personages die recht voor hun raap zijn en het maximale uit hun leven halen. Waardoor je meeleeft maar ook zelf met andere ogen naar het leven kijkt.

Wat ik heel leuk vind zijn de verwijzingen naar boeken/ films/ series. Stukjes herkenbaarheid. Net als al de verschillende tropes die zich voordoen en benoemd worden.

“Ken je dat, dat iemand iets heel onaardigs tegen je zegt en dat je op het moment zelf nooit weet hoe je moet reageren? Pas ‘s nachts bedenk je iets vernietigends en dat is dan het enige waar je aan kunt denken en dan erger je je aan jezelf omdat je het op dat moment niet hebt gezegd?”

Ik heb er zo van genoten. Dat ik het boek een welverdiende 5 sterren geef. Omdat ik blij werd van het verhaal, de personages, de setting en dat einde! All the feels. Dikke aanrader!