Lezersrecensie
Glitters, steentjes en veren
Het regent confetti op een hele hoop pagina's van dit bijzondere boek. We lezen het verhaal van de opgroeiende Wobie, die zijn weg zoekt vanaf de basisschool, via de middelbare school en zijn studietijd naar zijn coming out. Zijn moment van helderheid. Niet langer gehuld in mist.
De hoofdpersoon heet Wobie, ja. "Maar was dit niet het boek over auteur Splinter Chabot's eigen leven?" Nu heb ik Chabot niet gesproken, maar ik ga er vanuit dat er autobiografische elementen in zullen zitten. Dat de hoofdpersoon niet letterlijk Chabot is, is wat mij betreft ook meteen de kracht van Confettiregen. Je kunt als lezer dit boek lezen zoals jij het wil. Als een fictief verhaal, als een waargebeurd verhaal, als een (auto)biografie. Voor mij als blogger vind ik dat ook erg fijn. Een mening hebben over een boek is één, een mening hebben over iemands jeugd is iets héél anders!
Confettiregen is ontzettend beeldend geschreven waardoor je als lezer mee wordt gezogen in de emoties van Wobie. Meerdere malen heb ik naar adem happend (of was dat door het mondkapje?) en met tranen in mijn ogen in de trein zitten lezen. Ondanks dat ik niet weet hoe het is om een "strijd" voor je geaardheid te voeren, weet ik wel hoe het is om in je jeugd normaal te willen zijn. Net als de ander te willen zijn, maar toch ook volledig jezelf. Daardoor kon ik me op vele punten goed inleven in Wobie.
Een puntje van kritiek is de lengte van het boek. Ik begrijp dat het voor het verhaal van belang is om de verandering te zien die Wobie doormaakt tijdens zijn jeugd en jongvolwassenheid. Voor mijn gevoel was het ietsje té uitgebreid, waardoor ik af en toe dacht iets voor een tweede keer te lezen. Iets te veel herhaling naar mijn idee. Aan de andere kant weerspiegelt dat wel erg goed de dagelijkse worsteling die Splinter Chabot in zijn boek wil weergeven.
Dit boek zit vol wijsheden over het leven, over liefde, over opvoeding, wat ervoor zorgt dat dit een boek is dat meer bevat dan een verhaal alleen. Het laat prachtig zien hoe Chabot in het leven staat, hoe hij over zaken denkt. Eén passage vond ik zo mooi en treffend, dat ik die met iedereen wil delen. Over vrijheid en over opvoeding:
"Met de juiste vrijheid zouden de eigenschappen die al vanaf het begin in de klei zitten, de glitters, de steentjes en de veren, zonder remming van buitenaf tot een prachtig kunstwerk kunnen uitgroeien. Klei komt niet kleurloos ter wereld. Iedereen is een kunstenaar in spe. De maker van het meesterwerk dat je leven is. En daarvoor is vrijheid essentieel. Maar die echte vrijheid, die totale vrijheid van de omgeving, die is er eigenlijk nooit. Niet echt. Er is schijnvrijheid, of later ingehaalde onvrijheid, maar die echt vrijheid, het totale gebrek aan tekening in de klei van ieder kind, dat raakt vrijwel iedereen voor altijd kwijt."
De hoofdpersoon heet Wobie, ja. "Maar was dit niet het boek over auteur Splinter Chabot's eigen leven?" Nu heb ik Chabot niet gesproken, maar ik ga er vanuit dat er autobiografische elementen in zullen zitten. Dat de hoofdpersoon niet letterlijk Chabot is, is wat mij betreft ook meteen de kracht van Confettiregen. Je kunt als lezer dit boek lezen zoals jij het wil. Als een fictief verhaal, als een waargebeurd verhaal, als een (auto)biografie. Voor mij als blogger vind ik dat ook erg fijn. Een mening hebben over een boek is één, een mening hebben over iemands jeugd is iets héél anders!
Confettiregen is ontzettend beeldend geschreven waardoor je als lezer mee wordt gezogen in de emoties van Wobie. Meerdere malen heb ik naar adem happend (of was dat door het mondkapje?) en met tranen in mijn ogen in de trein zitten lezen. Ondanks dat ik niet weet hoe het is om een "strijd" voor je geaardheid te voeren, weet ik wel hoe het is om in je jeugd normaal te willen zijn. Net als de ander te willen zijn, maar toch ook volledig jezelf. Daardoor kon ik me op vele punten goed inleven in Wobie.
Een puntje van kritiek is de lengte van het boek. Ik begrijp dat het voor het verhaal van belang is om de verandering te zien die Wobie doormaakt tijdens zijn jeugd en jongvolwassenheid. Voor mijn gevoel was het ietsje té uitgebreid, waardoor ik af en toe dacht iets voor een tweede keer te lezen. Iets te veel herhaling naar mijn idee. Aan de andere kant weerspiegelt dat wel erg goed de dagelijkse worsteling die Splinter Chabot in zijn boek wil weergeven.
Dit boek zit vol wijsheden over het leven, over liefde, over opvoeding, wat ervoor zorgt dat dit een boek is dat meer bevat dan een verhaal alleen. Het laat prachtig zien hoe Chabot in het leven staat, hoe hij over zaken denkt. Eén passage vond ik zo mooi en treffend, dat ik die met iedereen wil delen. Over vrijheid en over opvoeding:
"Met de juiste vrijheid zouden de eigenschappen die al vanaf het begin in de klei zitten, de glitters, de steentjes en de veren, zonder remming van buitenaf tot een prachtig kunstwerk kunnen uitgroeien. Klei komt niet kleurloos ter wereld. Iedereen is een kunstenaar in spe. De maker van het meesterwerk dat je leven is. En daarvoor is vrijheid essentieel. Maar die echte vrijheid, die totale vrijheid van de omgeving, die is er eigenlijk nooit. Niet echt. Er is schijnvrijheid, of later ingehaalde onvrijheid, maar die echt vrijheid, het totale gebrek aan tekening in de klei van ieder kind, dat raakt vrijwel iedereen voor altijd kwijt."
1
Reageer op deze recensie
