De kunst van de zelfspot

In mijn woonkamer liggen altijd wel één of meerdere dichtbundels voor de verloren uurtjes. Niet zelden zijn het bundels van Lévi Weemoedt. Ik heb er meerderen. Het is jammer dat zo weinig mensen poëzie lezen. Wat mij betreft is het dé literaire vorm van schrijven omdat het in weinig woorden beelden en gevoelens uitdrukt die moeilijk te omschrijven zijn. Soms zijn gedichten als schilderijen waar je over moet nadenken, soms is het gewoon vreselijk geestig. Lévi Weemoedt kan je niet geestig noemen, dat is een te kleine kwalificatie. Het sarcasme, cynische en de zelfspot; allemaal met een vette knipoog. Hij is de enige dichter die mij van tijd tot tijd hardop laat lachen. Zelfspot en relativering heeft Weemoedt genoeg, de meeste mensen net iets te weinig. Weemoedt lezen is dus niet alleen leuk maar ook louterend.