Geen boek voor mij

Het beladen huis van Christien Brinkgreve was geen boek voor mij. De auteur onderzoekt waarom ze nooit echte verbondenheid voelde met haar echtgenoot. Na zijn overlijden ervaart ze zelfs een zekere opluchting: ze hoeft niet meer geconfronteerd te worden met wat er ontbrak. Haar man kleineerde haar en verloor alle vreugde toen hij met pensioen ging. Zelf bracht ze haar doordeweekse dagen in een vakantiehuis door, waar ze studeerde en werkte, omdat ze het niet de hele week bij hem kon uithouden.
Ze begrijpt niet goed waarom ze bij hem bleef en probeert in het boek ook de goede momenten op te sporen. Voor mij voelt dat als moeilijk geneuzel. Hun contact ging soms zo ver dat ze elkaar welterusten wensten via e-mail — zij boven, hij beneden. Via geschreven tekst konden ze wel praten, maar ook die gesprekken waren zwaar.
Hoewel het boek veel lof krijgt in de media, vind ik zowel de schrijfster als haar man vooral moeilijke mensen. Soms zijn de dingen gewoon zoals ze zijn, en dan kun je dat accepteren of niet. Wel moet ik zeggen: Brinkgreve schrijft mooi, met een verzorgde woordkeus. Dat maakte dat ik het boek toch heb uitgelezen — vaak wel met een schuddend hoofd.