Profetie

Delphi. Door: Clare Pollard.

Delphi is geen hervertelling van een Griekse mythe, al doen de titel en de cover je dat vermoeden. Ik zag al dat de nieuwe oorspronkelijke (Engelse) versie een andere cover kreeg, om de kans op verwarring kleiner te maken.

Het is het verhaal van een vrouw van middelbare leeftijd die een boek over voorspellingen in de Griekse oudheid probeert te schrijven (denk aan: ovomantie, tarotmantie, theiamanie,…) terwijl ze daarnaast online les moet geven, een oogje op het online schoolwerk van haar tienjarige zoon moet houden én gek wordt van haar man die stiekem coke snuift en Candy Crush speelt.

Het is 2020 en we sukkelen van lockdown naar lockdown. Een tijd die in mijn geheugen (gelukkig) al een beetje weggedeemsterd is. Was, moet ik zeggen. Pollard haalt het beklemmende, zwaarmoedige, frustrerende gevoel van toen helemaal terug boven. En hoewel het een donker boek is, vol negativiteit, voelt het lezen ervan nooit echt zwaar. Pollards pen is vlot, haar toon bijwijlen sarcastisch humoristisch en haar hoofdpersoon verovert in al haar onvolmaaktheid - en daarom des te herkenbaarder - in een mum van tijd je hart.

Je kijkt door haar ogen, je leeft in haar huis, wordt onderdeel van haar gezin. Door de korte hoofdstukken (die allemaal als titel een soort van profetie hebben) vlieg je door dit boek heen. Het is Pollard’s eerste roman, na 5 dichtbundels te hebben geschreven (die ik nu ook wil lezen). Ik kan niet wachten tot haar volgende verhaal. Fan!