Wow!

Heldinnen. Door: Kate Zambreno.

Drift blies me van mijn sokken. Daarom wou ik heel graag Heldinnen lezen. Ook omdat het onderwerp me aanspreekt én het boek met een voorwoord van Basje Boer opent.

Heldinnen wil opzijgeschoven vrouwen op het voetstuk plaatsen dat ze verdienen. Vivienne Eliot, Jane Bowles, Jean Rhys en Zelda Fitzgerald maar ook Virgina Woolf bijvoorbeeld. Allemaal schrijvers/kunstenaars met heel veel talent die ofwel geen podium kregen ofwel veel te vroeg stierven omdat ze gek werden van het patriarchale keurslijf waar ze in werden gedwongen. Een mal die veel te klein was voor hun grootsheid.

Soms door mannen die (misschien) het beste met hen voorhadden. Maar vaak ook door zwakkelingen die hen gebruikten als muze en zelfs meer dan dat: gewoon hun dagboekaantekeningen stalen om personages in hun eigen verhalen in te kleuren.

Zambreno schrijft vloeiend, flitsend, meanderend, boos makend, mond open vallend, denkend en declamerend. Hen laat je hoofd tollen, je hart sneller slaan en je vuisten ballen.

Heldinnen zal je doen duizelen, de echtscheiding aanvragen en je pen scherpen om jouw eigen verhaal met de wereld te delen.

“Want uiteindelijk moeten we onze eigen heldinnen zijn.”