Rafelranden van de liefde

Het omslag van Dorsten valt direct op: een donkere foto met heldergele letters. Pas als je het helemaal openslaat, zie je wat de foto voorstelt, de onderkant van een vrouwenlichaam, slechts bedekt door wat glinsterende franje die je waarschijnlijk in een wat obscure nachtclub tegen zult komen. Het zet de toon, zeker als op de flaptekst duidelijk wordt dat het over negen rommelige levens gaat . Een verhalenbundel dus, maar wat voor één.

Het eerste verhaal is meteen indrukwekkend. Olga lijdt door een ongeval aan het locked-in-syndroom en kan zich niet bewegen, noch spreken. Ze kan wel alles horen en zien en met haar ogen contact maken. Voor haar ouders is ze een last geworden.

"Het is nogal wat allemaal, voor ons. Enorme impact op ons dagelijks leven."
Ze liet een korte, ongemakkelijke stilte vallen.
"Dit"
Dat was ik. Een dit.

Er komt een nieuwe verpleger, die haar borsten aanraakt tijdens het wassen. Ze schrikt, maar eindelijk na lange tijd voelt ze iets. Een volgende keer komt ze klaar.
Het verhaal eindigt abrupt, maar zet tegelijkertijd de lezer aan het denken. Grensoverschrijdend gedrag van de verpleger? Een waardevolle behandeling en zeer welkome afwisseling voor iemand die haar dagen alleen in volkomen passiviteit kan doorbrengen?

Ook de andere verhalen laten je als lezer niet onberoerd, bijna allemaal van hoge kwaliteit en boeiend. Ze gaan meestal over nogal gehavende mensen, op één na vrouwen, die op zoek zijn naar liefde, genegenheid, warmte en dit, vaak tevergeefs proberen te vinden door seks. Die seks wordt nogal expliciet beschreven, soms op het randje van pornografie, maar uiteindelijk kunnen die scenes niet in de verhalen worden gemist.

En zo komt Sally langs, die naar de begrafenis wil van haar oudere geheime minnaar, en de lesbische Kiki, die dik is, daardoor wordt gepest en tevergeefs de liefde en aandacht van een mooie klasgenote probeert te winnen. De demente Hanna, die nog contact denkt te hebben met haar overleden Dolf, of Alma die met een jonge minnaar haar verloren leven en liefde probeert terug te krijgen. Maar bovenal maakt het verhaal over Lorraine indruk die door haar stiefvader op veertienjarige leeftijd de prostitutie in wordt gestuurd. De beschrijving hoe hij haar voor het eerst "traint" in een peeskamertje, is hartverscheurend.

Nienke 's Gravemade schrijft heldere, korte zinnen. Zelfs in de meest schrijnende verhalen, komen vaak relativerende, humoristische opmerkingen voor, die het allemaal beter te verteren maken. Het boek leest erg makkelijk. Dat heeft wel het gevaar dat je er misschien wat te snel doorheen gaat. Het loont zeker de moeite de verhalen te herlezen en eens wat denkpauzes in te lassen. De onderwerpen lenen zich daar goed voor.
Het is knap hoe ze in staat is in weinig pagina's personen van vlees en bloed neer te zetten, die je, na lezing, nog een flinke tijd bijblijven. En het is ook een prestatie dat de verhalen steeds mooi worden afgerond, soms met een heel verrassend eind.

Dorsten is het debuut van 's Gravemade, die een theateropleiding in Amsterdam heeft gevolgd en intussen in Brussel woont en werkt. Het is een ijzersterk debuut dat hopelijk
een vervolg zal krijgen.