Erg mooi.

Een boek voor jongeren oftewel YA literatuur. Normaal begin ik daar niet aan maar de korte samenvatting maakte me nieuwsgierig. Ik heb er geen spijt van.

Twee jonge meiden, vanaf het middel aan elkaar gegroeid dus veel lichaamsdelen moeten worden gedeeld. Je moet er niet aan denken. Maar dan schrijft iemand een boek en wordt je beeld veel genuanceerder. Natuurlijk, het valt niet mee om nooit eens stiekem alleen naar een film te kunnen kijken, nooit spontaan uit je bed te kunnen springen om naar de storm buiten te kijken, laat staan de jongen waar je smoorverliefd op bent, te kunnen zoenen zonder de aanwezigheid van je zus.
Grace, de linkerhelft van de tweeling, vertelt het verhaal. Het is opgeschreven in een soort vrije versvorm, heel toepasselijk gedrukt aan de linkerkant van de pagina. Even wennen maar heel snel duik je in de gebeurtenissen. Ik heb het in één ruk uitgelezen.

Grace vertelt zonder opsmuk, zonder valse sentimenten, vaak juist met een flinke dosis humor, een periode uit het leven van de tweeling. Ze wil zo graag ‘normaal’ zijn en niet als een figuur uit een rariteitenkabinet worden beschouwd. Ondanks ergernissen door het ontbreken van enige privacy, zijn Grace en haar zusje Tippy een hecht stel. Ze kunnen de wereld aan, geholpen door een hechte vriendschap met twee medescholieren.

De inhoud van het boek vertellen, heeft geen zin. Je moet het lezen en het is zo ontroerend en mooi geschreven, dat ik het niet bij één keer zal laten.