Lezersrecensie
Eenzaamheid is de normale toestand van de mens, daar moet je maar aan wennen.
Witte Oleander, het debuut van Janet Fitch, werd zo'n 15 jaar geleden bij publicatie uitbundig geprezen door onder meer Oprah Winfrey. Het speelt in de buurt van Los Angeles.
De moeder van Astrid, een narcistische dichteres met de naam Ingrid Magnussen, vergiftigt in het begin van het boek haar minnaar Barry met een aftreksel van witte oleander wanneer hij haar dreigt te verlaten. Lang daarvoor heeft Ingrid de vader van Astrid gedumpt. Na haar veroordeling, blijft
Astrid, 12 jaar oud, zonder familie achter. Het boek verhaalt hierna haar trieste, hoewel vaak ook humoristisch beschreven reis, langs diverse gastgezinnen. Het gaat te ver deze diverse gezinnen hier te beschrijven, het zou teveel van de inhoud weggeven. Maar ze zijn bizar.
Ingrid blijft vanuit de gevangenis een belangrijke rol in het leven van Astrid spelen. Zo meet Astrid zichzelf voortdurend af tegen de moed en schoonheid van haar moeder en vindt dat zij daarin tekort schiet. Daarnaast groeit er haat bij haar tegen diezelfde moeder vanwege haar egoïsme en manipulatief gedrag. Ze blijft in de gastgezinnen zoeken naar een vrouw die de rol van moeder voor haar kan vervullen, steeds zonder succes.
Wanneer ze wel een echtpaar treft waarvan de vrouw oprecht in haar geïnteresseerd is en haar stimuleert in haar studie, wordt Ingrid jaloers en begint deze een correspondentie met deze Claire. In deze correspondentie speelt ze in op de onzekerheden van Claire die manisch depressief blijkt te zijn met een noodlottig resultaat. Astrid verwijt dit haar moeder en wanneer ze door de advocate van Ingrid gevraagd wordt haar te helpen bij het beroep van haar moeder, kan ze hier niet echt toe besluiten.
Witte Oleander is vaak een beetje 'over the top', er gebeuren teveel bizarre dingen met Astrid (er wordt op haar geschoten, ze wordt door honden aangevallen en vrij ernstig verwond) en de gastgezinnen bestaan, zelfs voor Amerika, wel uit een hele reeks vreemde vogels.
Toch heeft het boek mij geboeid. Het is goed geschreven en de ontwikkeling van Astrid van afhankelijkheid van haar moeders luimen naar een eigen persoonlijkheid, is overtuigend.
De moeder van Astrid, een narcistische dichteres met de naam Ingrid Magnussen, vergiftigt in het begin van het boek haar minnaar Barry met een aftreksel van witte oleander wanneer hij haar dreigt te verlaten. Lang daarvoor heeft Ingrid de vader van Astrid gedumpt. Na haar veroordeling, blijft
Astrid, 12 jaar oud, zonder familie achter. Het boek verhaalt hierna haar trieste, hoewel vaak ook humoristisch beschreven reis, langs diverse gastgezinnen. Het gaat te ver deze diverse gezinnen hier te beschrijven, het zou teveel van de inhoud weggeven. Maar ze zijn bizar.
Ingrid blijft vanuit de gevangenis een belangrijke rol in het leven van Astrid spelen. Zo meet Astrid zichzelf voortdurend af tegen de moed en schoonheid van haar moeder en vindt dat zij daarin tekort schiet. Daarnaast groeit er haat bij haar tegen diezelfde moeder vanwege haar egoïsme en manipulatief gedrag. Ze blijft in de gastgezinnen zoeken naar een vrouw die de rol van moeder voor haar kan vervullen, steeds zonder succes.
Wanneer ze wel een echtpaar treft waarvan de vrouw oprecht in haar geïnteresseerd is en haar stimuleert in haar studie, wordt Ingrid jaloers en begint deze een correspondentie met deze Claire. In deze correspondentie speelt ze in op de onzekerheden van Claire die manisch depressief blijkt te zijn met een noodlottig resultaat. Astrid verwijt dit haar moeder en wanneer ze door de advocate van Ingrid gevraagd wordt haar te helpen bij het beroep van haar moeder, kan ze hier niet echt toe besluiten.
Witte Oleander is vaak een beetje 'over the top', er gebeuren teveel bizarre dingen met Astrid (er wordt op haar geschoten, ze wordt door honden aangevallen en vrij ernstig verwond) en de gastgezinnen bestaan, zelfs voor Amerika, wel uit een hele reeks vreemde vogels.
Toch heeft het boek mij geboeid. Het is goed geschreven en de ontwikkeling van Astrid van afhankelijkheid van haar moeders luimen naar een eigen persoonlijkheid, is overtuigend.
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Elsofie
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
