In zijn totaliteit is De Gehangene een heel aardig boek en een leuke introductie tot het werk van Ian Rankin.

Na drie uitstekende – maar toen nog niet bijster succesvolle – thrillers over inspecteur Rebus, vond Ian Rankin het in 1992 tijd om een aantal losse concepten die hij in zijn hoofd had zitten, uit te werken tot een verhalenbundel. Het resulteerde in een boek met twaalf verhalen, waarbij de titel De Gehangene werd ontleend aan misschien wel de minste goede van het dozijn. Maar het totaal van de verhalen geeft een heel aardig beeld wie John Rebus in feite is en – misschien nog wel belangrijker – hoe de auteur hem op dat moment in werkelijkheid zag. Kleine fragmenten over zijn kindertijd, zijn huwelijk en zijn dagelijkse leven als politieman. Hoewel het natuurlijk onmogelijk is om in minder van 25 pagina’s een volwaardig verhaal te vertellen, zijn de pogingen van Rankin toch alleszins bewonderenswaardig te noemen. Het extreem korte Frank is een klein meesterwerk, waarin een zwerver op een bankje in het park een complot tot het plegen van een terroristische aanslag denkt af te luisteren. Terwijl in Zondag een vrije dag van Rebus wordt beschreven, maar waar het toch allemaal net iets anders is dan je in het begin mogelijk denkt. En redelijk hilarisch zijn bepaalde momenten in Monsterlijke Hoorn, waarin de inspecteur wordt opgezadeld met een collega uit Frankrijk. Hoewel het zeer onwaarschijnlijke einde het korte verhaal weer behoorlijk onderuit weet te halen. Maar het beste verhaal is waarschijnlijk het spannende Onvoldoende Bewijs, waarin alle elementen die de boeken van Rankin zo onweerstaanbaar maken stuk voor stuk zijn terug te vinden.

In zijn totaliteit is De Gehangene een heel aardig boek en een leuke introductie tot het werk van Ian Rankin. Voor veel liefhebbers van thrillers mogelijk een ideaal beginpunt voor een ontdekkingsreis die gedoemd is te eindigen in een verslaving. Waarbij afkicken absoluut onmogelijk is, want Ian Rankin weet bij ieder boek zijn lezers eindeloos te boeien.