Ondertiteling

Het wonderkabinet van Brian Selznick is een dikke pil van bijna zevenhonderd pagina's. Feitelijk is het een combinatie van een jeugdboek en een graphic novel, aangezien een deel van het verhaal in de vorm van tekeningen wordt verteld. Het boek kreeg wereldwijd voornamelijk lovende kritieken en na het uitlezen kan je je afvragen waarom dat in hemelsnaam zo is. Het feitelijke verhaal is namelijk vrij magertjes en de tekeningen zijn gedetailleerd, soms mooi maar vaak ook zeer middelmatig, waarbij in een aantal gevallen het gevoel voor de juiste verhoudingen totaal ontbreekt. Eigenlijk is het totale pakket daardoor een fikse tegenvaller. Je denkt een lekker dik boek te hebben waar je uren in kan verdwalen, maar als je er in bent begonnen blijkt dat je het in nog geen twee uur kan uitlezen.

Het verhaal van Selznick is te lezen als een film. Althans, dat las ik in meerdere recensies. Dat effect hebben tekeningen echter al snel, vooral als ze zoals in dit geval meer dan de helft van het verhaal moeten vertellen. Mocht "Het wonderkabinet" echter een film zijn, dan zou ik na een half uur de bioscoop weer verlaten. Als boek heeft het teveel onnodige plaatjes en als film veel te veel ondertiteling. Vlees noch vis, zou je kunnen zeggen. Maar vooral eindeloos saai en - gaap - slaapverwekkend. Het mist diepgang en gevoel, ontstijgt nauwelijks de middelmaat en laat nergens een grote indruk achter. Zo verpletterend mooi zijn die tekeningen nou ook weer niet. In veel gevallen komen ze over als grauwe bladvulling. Het zou een ode aan de cinema moeten zijn, vertelde Selznick zelf.

Als hij het een parodie had genoemd, had ik het ook geloofd.


(Kijk voor al mijn recensies op: http://leeswereld.blogspot.nl)