Lezersrecensie
Angstaanjagend toekomstbeeld?
Een nieuw boek van de schrijfster van onder andere het mooie ‘Haar naam was Sarah’.
Clarissa, een schrijver die gefascineerd is door huizen en Virginia Woolf is weg bij haar man en vindt een nieuw appartement via een speciale organisatie voor huisvesting van kunstenaars.
Maar ze voelt zich niet prettig daar, bovendien gebeuren er vreemde dingen. Met de inmiddels vergevorderde technieken is er – ook in huis – heel erg veel geautomatiseerd, maar ze heeft het gevoel dat er dingen helemaal niet kloppen. Met haar kleindochter en een buurman gaat ze op onderzoek uit.
Het boek speelt in het Parijs in de toekomst, nergens geeft De Rosnay een hint wanneer dat dan precies is, wel dat na een serie aanslagen een groot deel van de stad verwoest was en weer herbouwd. Alles in ogenschouw genomen schat ik dat we rond 2050 zitten.
Clarissa is erg lang, dat wordt meerdere malen verteld. Ik zie ik meteen een type als de reuzin Olympe Maxime uit het vierde deel van de Harry Potter-reeks voor me. In mijn verbeelding is Clarissa langer twee meter, hoewel dit vast een beetje overdreven is.
Het draait helemaal om Clarissa, zij is het enige karakter dat echt uitgediept wordt, alles is vanuit haar perspectief verteld. We leren haar goed kennen, haar angsten, zorg, wanhoop en eenzaamheid. Ook haar volharding om erachter te komen wat er mis is.
De hoofdstukken zijn afgewisseld met stukjes, getiteld ‘Aantekenboekje’; notities in cursief over de reden dat Clarissa weggevlucht is van haar man. Gaandeweg krijg ik een vermoeden wat er gebeurd kan zijn en als Clarissa zelf de ontdekking doet, blijkt dat ook te kloppen.
De personages hebben wel een beetje vreemde namen, die niet echt bij elkaar passend. Het is een allegaartje en dat zorgt wel voor onwerkelijk ongemak. Door het open einde is het slot wel heel erg abrupt. Er komt geen oplossing of ontknoping, we zullen ook niet weten hoe het met Clarissa afloopt. Maar dit zijn slechts kleinigheden. 'Bloemen van de duisternis' is een prachtig geschreven verhaal over de opkomende dreiging van de kunstmatige intelligentie, waar de mens het steeds meer gaat afleggen tegen robots. Laten we hopen dat dit niet de werkelijkheid van morgen is.
Clarissa, een schrijver die gefascineerd is door huizen en Virginia Woolf is weg bij haar man en vindt een nieuw appartement via een speciale organisatie voor huisvesting van kunstenaars.
Maar ze voelt zich niet prettig daar, bovendien gebeuren er vreemde dingen. Met de inmiddels vergevorderde technieken is er – ook in huis – heel erg veel geautomatiseerd, maar ze heeft het gevoel dat er dingen helemaal niet kloppen. Met haar kleindochter en een buurman gaat ze op onderzoek uit.
Het boek speelt in het Parijs in de toekomst, nergens geeft De Rosnay een hint wanneer dat dan precies is, wel dat na een serie aanslagen een groot deel van de stad verwoest was en weer herbouwd. Alles in ogenschouw genomen schat ik dat we rond 2050 zitten.
Clarissa is erg lang, dat wordt meerdere malen verteld. Ik zie ik meteen een type als de reuzin Olympe Maxime uit het vierde deel van de Harry Potter-reeks voor me. In mijn verbeelding is Clarissa langer twee meter, hoewel dit vast een beetje overdreven is.
Het draait helemaal om Clarissa, zij is het enige karakter dat echt uitgediept wordt, alles is vanuit haar perspectief verteld. We leren haar goed kennen, haar angsten, zorg, wanhoop en eenzaamheid. Ook haar volharding om erachter te komen wat er mis is.
De hoofdstukken zijn afgewisseld met stukjes, getiteld ‘Aantekenboekje’; notities in cursief over de reden dat Clarissa weggevlucht is van haar man. Gaandeweg krijg ik een vermoeden wat er gebeurd kan zijn en als Clarissa zelf de ontdekking doet, blijkt dat ook te kloppen.
De personages hebben wel een beetje vreemde namen, die niet echt bij elkaar passend. Het is een allegaartje en dat zorgt wel voor onwerkelijk ongemak. Door het open einde is het slot wel heel erg abrupt. Er komt geen oplossing of ontknoping, we zullen ook niet weten hoe het met Clarissa afloopt. Maar dit zijn slechts kleinigheden. 'Bloemen van de duisternis' is een prachtig geschreven verhaal over de opkomende dreiging van de kunstmatige intelligentie, waar de mens het steeds meer gaat afleggen tegen robots. Laten we hopen dat dit niet de werkelijkheid van morgen is.
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Erika
Gesponsord
Wanneer een bekende influencer wordt ontvoerd is het aan herstellend criminoloog Jackie Laurijssen de taak om haar veilig terug te halen. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
