Schokkend

Schokkend. Dat is het eerste woord dat bij me opkomt als ik dit verhaal lees. Het start bij de ontsnapping van Jasmin.De ontvoeringen zijkn al achter de rug. Stukje bij beetje wordt het verhaal gereconstrueerd via flashbacks.
Maar het blijft onrustig, het verloop van het verhaal roept steeds maar nieuwe vragen op. Alles mag dan wel achter de rug zijn, maar het is nog lang niet afgelopen. Met cliffhangers aan het einde van de hoofdstukken houdt Hausmann de spanning er op bijna ondraaglijke wijze in. De ene na de andere verrassing wordt tussen neus en lippen, zonder nadruk, gepresenteerd, achteloos bijna.

Hannah leren we kennen uit wat zij zelf vertelt. Deze stukken zijn angstaanjagend door de rechtlijnige, emotieloze, letterlijke manier waarop ze reageert en handelt. Het meisje heeft geen flauw idee van de ongewone, enge situatie waarin zij leeft. En dan is daar de keiharde, maar getraumatiseerde Jasmijn, die volslagen stuurloos uit haar hel tevoorschijn is gekomen. Het verhaal dendert maar door, staat nergens stil, er is geen moment van rust. Ik kan niet anders dan doorlezen. Want ik wil het weten.
De plot is verbijsterend en echt onverwacht, want we werden eerst ook nog op een verkeerd been gezet. Heel lang blijft het eng, tot het moment dat alles duidelijk gemaakt wordt. Helaas is de manier waarop Hausmann dit aangepakt heeft, een beetje een anticlimax. En heel stiekem zou ik het nóg schokkender gevonden hebben als de clou die het verkeerde been bleek te zijn, inderdaad de echte waarheid was geweest. Maar dat heeft niet veel afgedaan aan de mate waarin het boek me in zijn greep gehouden heeft, in ieder geval tot aan pak hem beet de laatste tien pagina's.