Leuk, maar haar debuut was beter.

Een paar jaar geleden heb ik al met dit boek in mijn handen gestaan, maar heb het nooit meegenomen, huiverig als ik toch wel ben bij tweede boeken na een geslaagd debuut. Ik had 'In een donker, donker bos' gelezen, het debuut van Ruth Ware, waar ik heel enthousiast over was.
Echter, het thema van 'De vrouw in suite 10' sprak me aan. Bovendien ben ik ook fan van Agatha Christie en het scheen een verhaal te zijn in haar stijl. Dus.

Er gebeuren raadselachtige dingen op het schip. Mensen die niet lijken te bestaan, die verdwijnen, verdachte geluiden in de nacht…
Ware introduceert in zeer korte tijd tamelijk veel personages, veel namen dus, die lastig uit elkaar zijn te houden. Tegelijk roept dat de vraag op hoe belangrijk deze personen voor het verhaal zijn. Misschien doen ze er niet zo heel erg toe, maar zijn ze nodig als vage figuranten. Ze zijn ook niet bijzonder uitgediept en lijken dus redelijk uitwisselbaar. Behalve de wat onhandige, impulsieve Lo zelf, haar angst en trauma zijn goed voelbaar. Ze is iemand die bij toeval in een onverkwikkelijke zaak verzeild raakt, maar ondanks de gevaren wil doorzetten om de waarheid te achterhalen.

Ik had 'In een donker, donker bos' in het Engels gelezen, de oorspronkelijk taal. Dit kan enorm verschil maken, vertalingen zijn soms wel wat knullig en onnatuurlijk, vooral omdat idioom zich nooit goed laat omzetten in een vertaling. Dit heeft zeer zeker een rol gespeeld in de manier waarop het verhaal in het Nederlands op mij overgekomen is.

Het is vlot geschreven, niet heel diepgaand, maar het zit wel goed in elkaar. Korte internetberichten tussen de hoofdstukken door vormen steeds een sprongetje in de tijd. Dit valt niet direct op, maar na een paar van deze intermezzo’s ga ik fronsen en daarna word ik steeds nieuwsgieriger, omdat er duidelijk iets niet klopt. Er gaat iets gebeuren.

Ondanks de vergezochte plot is het een spannend, zij het onwaarschijnlijk, verhaal. En het einde heeft nog een verrassing in petto.