Fantastisch

Op een eiland voor de oostkust van Zweden wordt een gewonde jonge man aangetroffen. Sanna Berling, niet begonnen aan haar nieuwe baan bij de lokale politie, wordt erbij geroepen. Ze wil eigenlijk niet meer aan zware misdrijven werken, maar als de man ter plekke overlijdt, wordt ze toch bij het onderzoek betrokken. Samen met haar collega Eir Pedersen duikt ze in de nieuwe zaak, snel blijkt dat het ogenschijnlijk rustige dorpje een broeinest van duistere geheimen is. Maar tegelijkertijd wordt Sanna achtervolgd door traumatische herinneringen aan een heftige zaak van drie jaar geleden.

Dodendans is het vervolg op Grunds debuut De hoofdzonde. Dit eerste deel komt met grote regelmaat aan de orde in Dodendans, waarbij de auteur erg veel weggeeft over de inhoud. Dit is heel begrijpelijk, omdat de verhaallijnen in feite doorlopen dor de twee boeken heen, maar tegelijkertijd dimt het ook de behoefte om dat eerdere deel alsnog te gaan lezen. Leuker is het om de twee boeken in volgorde te lezen.

Grund neemt ons op meeslepende wijze mee het verhaal in, waarbij ze ons kennis laat maken met de rechercheurs Sanna en Eir. Sanna komt over als een beetje ongrijpbare vrouw, stil, onzeker, maar resoluut in haar werk, terwijl haar collega Eir meer vrijgevochten, hoewel ook zij niet vrij van twijfels is. Vanaf het begin haalt de auteur herinneringen op aan gebeurtenissen in het verleden. Na de eerste twee hoofdstukken heb ik het gevoel volledig voorbereid te zijn en mee kan doen met Dodendans.

We leze afwisselend vanuit Sanna’s en Eirs’ perspectief. De niet-opgeloste zaak uit De hoofdzonde blijft een grote rol spelen en zorgt voor een zinderende dreiging vanuit het verleden die een schaduw over het heden slaat. Een dreiging die opbouwt naar een achtbaan van angstaanjagende gebeurtenissen, om ten slotte uit te komen en een verbijsterende plot die enerverend is tot de laatste regel van het boek.

Dodendans is heel aangenaam om te lezen. Het ademt zachtheid, ondanks de heftige gebeurtenissen en dat ligt vooral aan de schrijfstijl. Het tempo ligt niet heel hoog, maar dat stoort niet, nergens wordt het saai. Op een geraffineerde manier legt Grund op spannende momenten steeds een beetje vertraging in het verhaal.

Maria Grund heeft gewerkt in de filmbranche. Met haar debuut De hoofdzonde heeft ze meerdere prijzen gewonnen.